Από φοιτητής θυμάμαι, αγαπούσα τα καίρια και τα ακαριαία κείμενα από αντίδραση στη φλυαρία της εποχής και από επιθυμία να σχολιάζω τα εφήμερα σε κλίμακα διαχρονίας...
Μέσα από τις δυνατότητες που προσφέρει η διαδικασία της θεατρικής πράξης προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε το προφανές, να προκαλέσουμε την αφύπνιση και να διατηρήσουμε την εγρήγορση...
Βίωσα µια σειρά από γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη µου τις Σέρρες αλλά και σ’ εµένα προσωπικά, που µε σηµάδεψαν από την παιδική µου ηλικία και που νοµίζω ότι έπρεπε να τα καταγράψω µε τη µορφή µιας σειράς βιωµατικών αφηγηµάτων ή και διηγηµάτων, στα οποία τα ίχνη της µυθοπλασίας που χρησιµοποίησα δεν αποτελούν το κεντρικό σηµείο αναφοράς αλλά βοηθούν στην καλύτερη κατανόησή τους...
Όταν η ιστορία αρχίζει να μοιάζει με παραμύθι που το νήμα του χάνεται στη σιωπή, όταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων ντύνονται το ρούχο της φθοράς των ιδεών και της ένδειας ιδανικών, μόνο η μνήμη μπορεί να ανασυνθέσει τα θραύσματα του ραγισμένου καθρέφτη της αλήθειας...
Τρεις μήνες που κράτησε ο πρώτος καθολικός εγκλεισμός της πανδημίας του κορωνοϊού, τις νύχτες που έμενα ξάγρυπνη απάλυνα τον πόνο της απουσίας και τον τρόμο για τα μελλούμενα γράφοντας… Και, σαν τέλειωσε το μεγάλο μαρτύριο, τέλειωσε μαζί και το γραπτό μου, που έμελλε να πάρει τον δρόμο του βιβλίου...