Μια αράχνη, οι Αμαζόνες με την Ιππολύτη, οι θεοί του Ολύμπου και μια οικογένεια παπαγάλων, είναι το φόντο μέσα στο οποίο η Ευτυχία προσπαθεί να περιγράψει τη ζωή της από το σήμερα και το χθες, πολεμώντας την ιδέα της απόλυτης παράδοσης του πνεύματος και της ανεξαρτησίας της στα χέρια ενός άντρα-έρωτα...
Αχτίδες φωτός, δέσμες θαυμάτων, οι γραφές της ψυχής, στα εκφραστικά πινέλα της Ιωάννας Πέτσα, φυλαγμένα στο Α της Ανδρομέδας, στις όχθες της Αχερουσίας, σε μια υγρή μνήμη κι ένα λόφο από χώμα Ελληνικό, σ'' ένα λόφο από στάχτη στο τζάκι των αναμνήσεών της, σε μια αναζήτηση συντροφικότητας στο χρόνο της μοναξιάς που φαντάζει αέναος και απειλητικός...
Εκεί να μείνεις… Αν βρεις άνθρωπο, που ακούει την σιωπή σου και σαν βιβλίο, σε ταξιδεύει εκεί να μείνεις! Λιμάνι σου να το ορίσεις! τίποτα άλλο μην ζητήσεις ούτε να το αντικαταστήσεις...
Τα παλιά εκείνα χρόνια ο δικός μου ο παππούς, ήτανε καλός αγρότης και τον έλεγαν Μπεμπέκο! Είχε μείνει «παρανόμι» απ΄ τα παιδικά τα χρόνια τότε που ήτανε μωρό, ο μικρός μας ο «μπεμπέκος» που τον φώναζε η μαννούλα όλο γλύκα και μ΄αγάπη: -Μπεμπεκάκι μου, μπεμπέκο...