(1863–το 54ο Σύνταγμα παρελαύνει στην Beacon Street της Βοστώνης) 54ο Σύνταγμα Η μέρα σηκώνεται απαράλλαχτη και η Βοστώνη καμαρώνει για τα πάρκα της είναι αλήθεια πως ο χρόνος βαθαίνει τα αισθήματα τη θλίψη την οργή την τρυφερότητα μπροστά απ´ τις υπέργηρες φτελιές περνά σακατεμένο το σύνταγμα των μαύρων στρατιωτών κρατώντας τη σημαία του πίσω του βαδίζει απαγχονισμένο το σώμα του John Brown μια ανεμώνη χοροπηδά μες στο λιλά παλτό της...
Υποκρισία, ρατσισμός, σεξισμός, ανισότητα, τρομολαγνία, βία, αδιαφορία, περιορισμοί είναι μερικές από τις φλεγμονές μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε «σηπτικό σοκ» και παλεύει να αποκαταστήσει τη ροή των σκεπτόμενων ανθρώπων, να γεμίσει με οξυγόνο ελευθερίας και να επαναφέρει τους παλμούς της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας...
«Στρέφεται δυτικά, προς την είσοδο του δωματίου, και με ρωτάει τρεις φορές: «Ἀποτάσση τῷ σῶμα; Καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καί πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ πομπῇ αὐτοῦ;» «Αποτάσσομαι» λέω τρεις φορές τονίζοντας τις συλλαβές...
Σε κανένα ίσως από τα άλλα θεατρικά κείμενα του Σαρτρ δεν αποδίδεται με τόση ενάργεια το θηριοτροφείο των ιδεών με λόγο καθημερινό κατορθώνοντας να του προσδώσει φιλοσοφική χροιά...