Πήρα τους μπορντό καναπέδες το γραφείο τις βελούδινες κουρτίνες και ό,τι άλλο είχε απομείνει Τα έστησα πάλι Tα έκανα μουσείο Για να βλέπω και να κατανοώ Εμένα και τους άλλους....
Μετά τη "Μνήμη του χαρτιού" (2009), όπου σύμφωνα με την κριτική, ο μετά-λογικός κόσμος της ποίησης του Γκολίτση είναι έναντι του θανάτου του προσώπου μας και "Το τριβείο του χρόνου" (2013), όπου σκοπεύει και αναπραγματεύεται την ύπαρξη από μια σκοπιά οντοβιολογική, με ποιήματα που δεν ανακαλούν και δεν σχολιάζουν, αλλά εν ενεργεία, που όταν διαβάζονται σ υ μ β α ί ν ο υ ν, ο ποιητής συνεχίζει με τη "Σάρκα των προσωρινών" (2015) και πλέον με το "Σκάζοντας κρέας" (2017)....
Τοποθεσία: το προαύλιο της φυλακής, το κλουβί ενός παπαγάλου, το εργοστάσιο στο Αμβούργο, το γηροκομείο της γειτονιάς, η σοφίτα του Μπέκετ, η πλατεία Τιεν Αν Μεν....
ΧΟΤΕΛ ΑΤΛΑΝΤΙΣ Εκείνο το καλοκαίρι τα ερμαφρόδιτα πουλιά θέλησαν κάτι άλλο Η Αντιγόνη έφυγε τα τσιγάρα τέλειωσαν κι ο άρχοντας έμπηξε το καρφί δίχως οίκτο Έβλεπα από μακριά τις καλύβες που σχημάτιζαν τον Πύργο και κατάλαβα πως ποτέ δεν θα φτάσω Θυμάμαι τα μάτια σου που μου έδιναν ελπίδα - γιατί κανένας δεν μπορεί μόνος του - Σε ποιον να πεις πως ο Πύργος δεν υπάρχει; H Αντιγόνη υπέκυψε στον άρχοντα Και τώρα Τι;...