ΕΠΙΚΛΗΣΗ Θα ’θελες να ήσουν χθόνιος θεός να γλιστράς σαν τον χρόνο στις χαραμάδες του χώρου να σφυρίζεις άφατα νοήματα να ’ναι αμφίρροπη η έντασή σου μα ο δρόμος φιδωτός σού αφοπλίζει τη φόρα και της στροφής η καμπύλη σα μαλακός λόγος σε ησυχάζει απαλά πουδράρουν τα κοριτσάκια τα μάγουλά τους με τα άνθη της αμυγδαλιάς που έριξες...
Η Corine Pelluchon υπογραμμίζει το ηθικό, πολιτικό και πολιτισμικό διακύβευμα του αγώνα για την υπεράσπιση των ζώων, καταδεικνύοντας ότι πρόκειται για αγώνα της ίδιας της ανθρωπότητας...
Απλώνω τις λύπες μου να στεγνώσουν στον χρόνο εργασία επίπονη και γεμάτη παγίδες ειδικά αν ο ήλιος έχει αντίθετη άποψη και η μορφή σου –με την επιμονή του ψιλόβροχου που βροχή δεν το λες μα αν δεν το πάρεις υπόψη σου φτάνει μέχρι το κόκαλο– πεισματικά επανέρχεται από φόβο μη γίνει ανάμνηση και περιφέρεται άστεγη στης λησμονιάς το στερέωμα...
Είναι μια ποίηση τολμηρή το να καταπιάνεται κανείς με το ελάχιστο και να το αναγάγει σε έναν καθολικό προβληματισμό, όπως είναι και τολμηρό το να τίθεται στο επίκεντρο το γυναικείο ποιητικό υποκείμενο, το οποίο δηλώνει τον εαυτό του, τον περιγράφει και κατακτά την ιδιαιτερότητα του στοχασμού του, με χιούμορ, ειρωνεία, ευφυΐα και σοφία...