Η Πέρι, μια πλούσια Τουρκάλα, νοικοκυρά και μητέρα, πηγαίνει σ’ ένα δείπνο, σε μια παραθαλάσσια έπαυλη της Ιστανμπούλ, όταν ένας ζητιάνος τής αρπάζει την τσάντα...
Το βιβλίο μας προσφέρει ένα κάπως αλλιώτικο ταξίδι: Θα βρεθούμε σε δεκαέξι πόλεις της Τουρκίας, αγγίζοντας όχι τις ιστορικές και μυθικές τους μνήμες ή τις φυσικές τους ομορφιές, αλλά τον κόσμο κάποιων γυναικών που έζησαν, ερωτεύτηκαν, χάρηκαν, απογοητεύτηκαν, αγάπησαν, πόνεσαν σε καθεμιά απ` αυτές τις πόλεις...
Ενώ η μικρασιατική εκστρατεία εξελίσσεται, ο επτάχρονος Εμίν Αλί ζει υπέροχα παιδικά χρόνια σε ένα παραθαλάσσιο χωριό ενός ελληνικού νησιού απέναντι από τα τουρκικά παράλια...
Πώς αφηγείσαι τον εφιάλτη; Πώς κάνεις την κόλαση λογοτεχνία; Τον πόνο τραγούδι; Στο καλύτερο ως τώρα βιβλίο της, η Ασλί Ερντογάν περιγράφει το ανείπωτο, αφαιρώντας τη φρίκη του, χωρίς να αλαφραίνει το υπαρξιακό του βάρος...
«Το πρώτο λεπτό μετά τον θάνατό της, η συνείδηση της Τεκίλα Λεϊλά άρχισε να φθίνει, αργά και σταθερά, σαν την άμπωτη που απομακρύνεται από την ακτή…» Για τη Λεϊλά, κάθε λεπτό μετά τον θάνατό της φέρνει στην επιφάνεια μια ανάμνηση των αισθήσεών της: κατσίκι με μπαχαρικά στιφάδο, εκείνο που θυσίασε ο πατέρας της για να γιορτάσει τη γέννηση του πολυπόθητου γιου· μπρίκια όπου αχνίζουν το λεμόνι με τη ζάχαρη για να αποτριχώνουν οι γυναίκες τις γάμπες τους, ενόσω οι άντρες προσεύχονται· τον καφέ με τους σπόρους καρδάμωμου που μοιράζεται μ’ έναν ωραίο φοιτητή στο πορνείο όπου δουλεύει...