Το βιβλίο περιλαμβάνει τέσσερις νουβέλες (θα μπορούσαν να θεωρηθούν κι εκτενή διηγήματα): «Οίκτος κι Εκβιασμός», «Η Διαθήκη», «Το άστρο του Δαβίδ», «Μ’ ένα Φύσημα». Δεν αποτελούν θεματική ενότητα. Αντλούνται, όμως, όλες απ’ τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, την οποία κι επιχειρούν να εκφράσουν. Το επιχειρούν δε ανατομικά, διεισδυτικά, πίσω απ’ την επιφάνειά της, στο εσώτερο και ουσιαστικό της νόημα. Κυρίαρχο αφηγηματικό τους γνώρισμα ο διάλογος (καθαρά θεατρικό στοιχείο), που παραμερίζει τον αφηγητή και παραχωρεί τη θέση στα πρόσωπα, προσδίδοντας στο λόγο τους αμεσότητα, προφορικότητα και μια δραματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, οι νουβέλες, στο σύνολό τους, θέλουν να δώσουν ανάγλυφο το θρυμματισμένο, κατακερματισμένο πρόσωπο του ανθρώπου της εποχής, με φόντο τη βιοτική και υπαρξιακή αγωνία του.