Ο βαθιά συγκινητικός λόγος του Αλμπέρτο Μέντεθ, αποτυπώνει αυθεντικές ιστορίες της μετεμφυλιακής Ισπανίας, χαμηλόφωνες διηγήσεις ανθρώπων που θέλησαν να μιλήσουν για αγνοούμενους συγγενείς, για αγαπημένους, για οριστικές απουσίες. Τέσσερις ιστορίες, επιδέξια συνδεδεμένες μεταξύ τους, σκιαγραφούν το αίσθημα της απώλειας που χαράχτηκε στις ψυχές νικητών και ηττημένων. Πρώτη ήττα: 1939 Εάν η καρδιά σκεφτόταν, θα έπαυε να χτυπά Γνωρίζουμε πλέον ότι ο λοχαγός Αλεγκρία επέλεξε το θάνατο του δίχως να το πολυσκεφτεί... Επέλεξε να αργοσβήσει δίχως πάθη και κινήσεις εντυπωσιασμού, δίχως να υψώσει τη φωνή του, εκτός από τη στιγμή που διέσχισε το πεδίο της μάχης... Δεύτερη ήττα: 1940 Το χειρόγραφο που βρέθηκε στη λησμονιά Η Ελένα πέθανε κατά τον τοκετό. Δεν στάθηκα ικανός να την κρατήσω σε τούτη την πλευρά της ζωής. Παραδόξως το παιδί είναι ζωντανό ... Δεν μπορούμε πια να δραπετεύσουμε στη Γαλλία. Δίχως την Ελένα δεν θέλω πλέον να φτάσω στο τέλος του δρόμου. Δίχως την Ελένα δεν υπάρχει δρόμος. Πώς διορθώνεται το λάθος τού να είσαι ζωντανός; Τρίτη ήττα: 1941 Η γλώσσα των νεκρών Μαζί με όλους όσοι είχαν ακούσει το όνομα τους σχημάτισε μια σειρά που έφτανε μέχρι το προαύλιο όπου τους περίμενε μια κλούβα για να τους μετα-φέρει στο δικαστήριο του συνταγματάρχη Εϊμάρ ... Οταν ήρθε η σειρά του, ο Χουάν Σένρα προσήλθε υπάκουα στο ραντεβού του με τους δικαστές. Πώς σκοτώνει κανείς έναν πεθαμένο; Τέταρτη ήττα: 1942 Τα τυφλά ηλιοτρόπια Αξιοσέβαστε Πατέρα, είμαι αποπροσανατολισμένος όπως τα τυφλά ηλιοτρόπια. Παρόλο που σήμερα είδα να πεθαίνει ένας κομμουνιστής, σε όλα τα υπόλοιπα, Πατέρα, ηττήθηκα ... Διαβάστε την επιστολή μου ως εξομολόγηση, και μετά το πέρας αυτής, αν το θελήσει ο Θεός, δώστε μου άφεση αμαρτιών...