«Έζησαν με την Περσεφόνη εκεί λίγο παραπάνω από έναν χρόνο...

Γαλάζιο αίμα της καρδιάς η ανεμοδαρμένη μου μπουγάδα ψηλά απ’ τα σύρματα πετά σαν τρελοβάπορο της θάλασσας και το χάσμα ντύνει του ουρανού με τα πλυμένα της κάτασπρα πουκάμισα...

Την περήφανη σου φύση, της ψυχής σου τη λεβεντιά, θαρρώ πως νοστάλγησαν εκεί πάνω...

Μια μέρα ένας άστεγος διαβάζει την φράση «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»...

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ Τις νύχτες τα πάντα σε μια φρενίτιδα πολλοί ίσκιοι έρχονται πολλοί, μεγάλη οχλαγωγία πίσω από αιώνες, γνωρίζω τα ονόματά τους, μπορεί και όχι, στήνονται ορθοί με τα λευκά τους χέρια, όλοι μιλούν και θέλουν...

Αν όσα ονειρεύομαι δεν ονειρεύεται κανείς...

Το πρώτο εν τη γενέσει του πολιτικό μυθιστόρημα της συγγραφέως...

Τέσσερις εποχές, τέσσερις αμφιφανείς αστερισμοί από τους επικρατέστερους στο νυχτερινό ουρανό τους, ογδόντα χαϊκού —μικρά αστεράκια στο αχανές ποιητικό σύμπαν— και λίγες αναλαμπές ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου που πάντοτε κραταιός τροφοδοτεί γόνιμα τη δημιουργία...

Στο μυθιστόρημα παρατίθεται ανάμεσα στην εξέλιξη του μύθου η γένεση, η λεπτομερής διεξαγωγή και η ιερή μυσταγωγία των αρχαίων Αγώνων...

Για όλα εκείνα που περιμένουν να πας...

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος και να ανακαλύψω τον Κολοσσό της Ρόδου...

Αριστοτέλη, αγαπημένε δάσκαλε της καρδιάς μου, Έφτασα στη Βαβυλώνα μα δεν κατάφερα ποτέ να μιλήσω με τον Αλέξανδρο για το σχέδιο μας να με στείλει στην ανατολή, στην άκρη του κόσμου, εκεί που ξεκινάει ο μεγάλος ωκεανός...

«Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που μου έλεγαν παραμύθια...

Γεύση από κρασί, άρωμα από τριαντάφυλλα… Μια γυναίκα δυναμική, ονειροπόλα ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα από κρυμμένα μυστικά και γράμματα του παρελθόντος...

Ζούσε κάποτε ένα κοριτσάκι που έκλαψε πάνω στη μπουκαμβίλια του Δέντρου της πλατείας, ενώ ο ηλικιωμένος Δημήτρης στο νησί της Ρόδου, είχε στραμμένο το βλέμμα του προς τους Αγγέλους και τον Ήλιο...