Γυναίκες του χθες και του σήμερα, γυναίκες της επαρχίας και της πόλης, γυναίκες που συγκρούονται με τα κοινωνικά στερεότυπα ή υποτάσσονται, διεκδικούν και παραιτούνται, θυσιάζονται και προδίδουν, αγαπούν και μισούν...
«Λέξεις και εικόνες που αφηγούνται λοξές πραγματικότητες, θραυσμένες καταστάσεις, κόσμους κατακερματισμένους προκειμένου, ακριβώς, οι λέξεις και οι εικόνες να επανασυνδέσουν τα θραύσματα, να μπολιάσουν με λογική το παράλογο, να μας εξοικειώσουν με το ανοίκειο, να μας ωθήσουν —όπως κάνει κάθε καλλιτεχνικό εγχείρημα— να δούμε τον κόσμο πίσω από την ενδεδυμένη με κυριακάτικα εμφάνειά του, να διεισδύσουμε στην εσώτερη ουσία του, και, αφού περιπλανηθούμε στο έξω διάστημα, να γίνουμε, όπως καλούσε ο Alexander Trocchi [1925–1984] «κοσμοναύτες του έσω διαστήματος»[cosmonauts of inner space]...
Ο Σίσυφος υπομένει την αιώνια καταδίκη του, να κουβαλάει έναν βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού, όπου ο βράχος κατρακυλά πάντοτε προς τα κάτω, αναγκάζοντάς τον να ξεκινάει την ανάβασή του πάλι από την αρχή...
Χαϊδεύοντας την ψυχή µέσα από τοπία απώλειας αλλά και χαράς και ελπίδας, του νησιού της ουτοπίας-Ικαρία αλλά και του άστεως, οι δύο αφηγήτριες, η Ηλιανή και η ∆άφνη, πασχίζουν να σηκώσουν τη ζωή λίγο πιο ψηλά, ξεδιψώντας από την πηγή του χτες και του σήµερα και διοχετεύοντας δροσιά στο διψασµένο χώµα του αύριο...