Περπατούσα και δεν ήθελα να τελειώσει ο δρόμος...

Μια γυναίκα γεμίζει τα δοχεία των συγχωριανών με νερό τις μέρες της ξηρασίας...

Έξι διηγήματα, έξι ήρωες εγκλωβισμένοι σε μια προσωπική ή συλλογική δυστοπία...

Για να υποφέρει κανείς, χρειάζεται να του έχει απομείνει λίγη δύναμη...

Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους: ένας οφειλέτης από το Μπάμπεργκ στα 1590, ένας εθνικιστής του ισπανικού εμφυλίου, ένας Διοικητής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Υπουργός Υγείας της Ελλάδας στα πρώτα χρόνια του αιώνα μας, οι Κυβερνήτες των Ηπείρων στα 2100, ένας ληστής στην πόλη Γκέρλιτς τον 17ο αιώνα, μια οικογένεια Γάλλων βιομηχάνων στη δεκαετία του ’50, ένας ευνούχος με τον προστατευόμενό του στο Βυζάντιο του 11ου αιώνα, οι διώκτες Ιρλανδών αγωνιστών στα 1870 και ένας εισαγωγέας «εδώδιμων αποικιακών» στη Θεσσαλονίκη του 1936; Όλοι αυτοί υπερεκτίμησαν τον εαυτό τους, συμπεριφέρθηκαν αλαζονικά, αδίκησαν ανθρώπους, υπερέβησαν τα φυσικά και ηθικά όρια, εξόργισαν και διέπραξαν «ύβριν»...

[…] Ο Άλκης κάθεται στο αγαπημένο του υπαίθριο τραπεζάκι στο καφέ Αστόρια, απέναντι από τα αρχαία της Πλατείας Ναβαρίνου, και παρατηρεί τους περαστικούς...

Σαράντα + τέσσερα μικροδιηγήματα υφαίνουν έναν κόσμο όπου τα χέρια μιλούν...

Mια ιστορία εμμονών και μυστηρίου, όπου κάθε αριθμός κρύβει ένα μυστικό...

Αύγουστος...

Κάτω από την ομίχλη του ποταμού και το φως του Αιγαίου, οι άνθρωποι της «Μάχης Γραικού» ζουν στην κόψη: ένας μπακάλης που συναντά την τύχη σε κινηματογράφο, ένας οδοντίατρος που αντικρίζει τον καθρέφτη της ζωής του σ’ ένα ξαφνικό μπουρίνι, ένας νεοσύλλεκτος που κυνηγά τα κουλούρια της μάνας του, στρατιώτες στα σύνορα που μετριούνται με τον πειρασμό, ένα «έμβρυο» που μονολογεί για την ελευθερία, ένας ρεπόρτερ που μαθαίνει πως ο έρωτας είναι είδηση πιο καυτή κι από τα πρωτοσέλιδα...

Ποιοι πραγματικά είμαστε; Αυτό που νομίζουμε εμείς, αυτό που βλέπουν οι άλλοι ή μήπως κάτι που μας κυβερνά και κατευθύνει τις πράξεις μας; Ο αόρατος κόσμος μέσα μας, όσο κι αν τον καταπιέζουμε, κάποια στιγμή θα βγει μπροστά και θα διεκδικήσει το μερίδιο ζωής που του αναλογεί, εν γνώσει αλλά και εν αγνοία μας...

Υπάρχουν, άραγε, μαγικά δαχτυλίδια; Μήπως έχετε δει κάποιο χόμπιτ στην Αθήνα; Μια κοπέλα συναντά στην Πάρνηθα έναν μονόκερο, ενώ στο Αιγαίο κυκλοφορεί μια γοργόνα...

∆ε θέλησε ν’ αφήσει τίποτα να µαρτυρά την έστω και προσωρινή ευτυχία του παρελθόντος γιατί ήξερε καλά πως δεν υπάρχει νοσταλγία που να µην προδίδει τον σηµερινό µας ξεπεσµό...

Τελικά ο Λύκος έφαγε κανέναν ή αδίκως κατηγορείται; Πού πήγε η Αλίκη; Πάντως όχι στη Χώρα των Θαυμάτων! Η Ωραία Κοιμωμένη ξυπνάει με φιλί ή με σάμαλι; Τι είδους μάγισσα ζει στο Σοκολατένιο Σπίτι; Καλή ή κακιά; Η μαγική κολοκύθα της Σταχτοπούτας έγινε άμαξα ή απλώς φαγητό; Έπαιζε ο Πινόκιο videogames; Μήπως ο Μαγικός Καθρέφτης είναι σύνδρομο; Γιατί ο Τζακ, αντί να ανέβει στη φασολιά, ανέβηκε στο ρινγκ; Τα Πνεύματα των Ευχών αναδύονται από τους ατμούς του τσαγιού ή κατοικούν μέσα μας; Ιστορίες σαν παραμύθια… ή μήπως όχι; 10+1 Ιστορίες του σήμερα, με ήρωες και καταστάσεις που παραπέμπουν σε κλασικούς χαρακτήρες αγαπημένων παραμυθιών...

Η επιστήμη που προχωρά χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη το καλό της ανθρωπότητας, δεν λογίζεται τέτοια, αλλά φέρνει την καταστροφή κι αυτός που την υπηρετεί, δεν διαφέρει από έναν κοινό δολοφόνο...