Η Ιωάννα τούς έβλεπε με ζήλια, αυτή δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα, τα παιδιά κάνανε μακροβούτια, τινάζονταν, σκίζανε το νερό αγκαλιασμένα και χαίρονταν την ξέφρενη ανεμελιά τους, αγγίζονταν, θωπεύονταν, κολλούσαν τα σώματά τους και μετά αποχωρίζονταν, για να σμίξουν πιο πέρα, δύο αστραφτερά θαλάσσια πλάσματα, δύο δελφίνια ερωτευμένα, κι όταν χόρτασαν παιχνίδι, ξάπλωσαν στον βράχο και κοιμήθηκαν πλάι στη γυναίκα, όταν εκείνη ξύπνησε, τα παιδιά την αγκάλιαζαν, το ένα από τη μία μεριά, το άλλο από την άλλη, γέρνοντας στους ώμους της, τα κοράλλια των μαλλιών τους στάζανε αλάτι, και ένιωσε μια συγκίνηση από την αναπάντεχη τρυφερότητα, μετά κουλουριάστηκαν και πήραν τη στάση εμβρύου, και συνέχισαν να αναπνέουν απαλά, το καθένα στον δικό του αμνιακό σάκο, μέσα στην κοιλιά της...

Η κοινωνική σύγκρουση της χρονιάς 2020-21, που αφορά την δίωξη του εκπαιδευτικού-εικαστικού Γιώργου Γαβριήλ, εγράφτην στην συνείδησην της κυπριακής κοινωνίας ως έναν επεισόδιον που ανάδειξεν την αντίθεσην μεταξύ κοσμι­κότητας τζ̆αι θρησκευτικής οπισθοδρόμησης, τζ̆αι επίσης εξεχώρισεν τους ευγενείς πιστούς που τους κατζ̆ιάρηες...

Κοίτα με εδώ...

«…Συνδυάζονται εμπειρίες πολιτικές και πνευματικές από τον ορίζοντα του ευρωπαϊκού ‘68, της εξωθεσμικής Αριστεράς, των νέων ιδεών για τη γλώσσα και τη γραφή, με την προσωπική αγωνία και το ανικανοποίητο...

Στο νέο, παραδόξως πάντα πυκνό και αέρινο, αφήγημα του Βασίλη Παπαγεωργίου δυο άνθρωποι αφήνονται στην απελευθερωτική και δημιουργική δίνη των στιγμών στην παραθαλάσσια Ανατολική Θεσσαλονίκη...

Οι δρόμοι στα όνειρά μου ήταν σιγμοειδείς, με τις ήπιες ή απότομες στροφές τους να θυμίζουν τις διακυμάνσεις των αξιών των μεταλλευμάτων και των υγρών καυσίμων· οι συναισθηματικοί μου κλυδωνισμοί, παίρνοντας τη συμβολική μορφή της αργής εξύψωσης του προσώπου μου στον ουρανό ή του απότομου γκρεμίσματος ενός αποκαμωμένου σώματος στη θάλασσα, παρέπεμπαν στην πορεία μιας εξαιρετικά ευμετάβλητης μετοχής· ένα βράδυ, η τροχιά ενός διάττοντα αστέρα μιμήθηκε την καμπύλη που διέγραφε τη δεδομένη χρονική στιγμή η τιμή του ατσαλιού...

Δώδεκα πραγματικές ιστορίες ψυχοθεραπείας από την οπτική γωνία του ψυχοθεραπευόμενου...

Τζέρι, αυτό το βιβλίο είναι για σένα...

«Ο Κήτα Λιάμης και άλλες ιστορίες», είναι περπατησιές μες στις ποριές του χρόνου...

Ένα οδοιπορικό ζωής από τις αλησμόνητες πατρίδες στη Θεσσαλονίκη...

Ήταν τότε, που στη συνάντησή του με την πρωτοκόρη του και τον μοναχογιό του –στη μνήμη της συζύγου του και μητέρας των παιδιών– τον παρότρυνε η πρωτοκόρη, ενώ ελάχιστα γνώριζε γεγονότα, να γράψει κάτι από τη ζωή του...

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι ο άνθρωπος βγαίνει πιο δυνατός, πιο όμορφος από τον πόνο...

«Η Αλεξάνδρα, η Ναταλία, ο Αχιλλέας, η Βανέσα, η Μαγδαληνή, ο Κώστας, ο Παύλος και η Ζωή πέρασαν σαν τα πουλιά από εδώ, σταμάτησαν για λίγο και ύστερα πέταξαν μακριά…»

Αυτές οι 18 αφηγήσεις είναι 18 πέτρες! Είναι 18 πέτρες σε μια πολίτικαλ κορέκτ κοινωνία...

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψάρι στο Αιγαίο; Με τι τρέφεται ο Μονόκερως του Λεπέτυμνου; Είναι εφιαλτικό το 36 ή αποτελεί το τετράγωνο της τελειότητας; Τα βέλη πάνε μακρύτερα από τα ακόντια και τι συμβαίνει αν μια ρώγα σταφυλιού την θέλουνε δύο ή αν κατεβαίνει ο γαλαξίας στο τοιχαλάκι; Όλες οι απαντήσεις, δοσμένες σε σαράντα τέσσερα αφηγήματα, μέσα από τις αναμνήσεις ενός παιδιού...