Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος ζουν σ΄΄ ένα ιδιότυπο ινφέρνο, μέσα στα όρια μιας περιοχής που ελέγχεται από τους ίδιους· εκπαιδεύονται, ψυχαγωγούνται, αναλαμβάνουν καθήκοντα...

Η Αλεξία ερωτεύεται δυνατά και γνωρίζει την απόλυτη ευτυχία...

Πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί κανείς από την καθημερινότητα και να μην αναγνωρίσει τις χαρές που του δίνει η ζωή και τις χάρες που του κάνει; Η Μαργαρίτα, η Λευκή και η Αυγή -ένα λουλούδι, ένα χρώμα και ένα ξημέρωμα- αναπολούν το παρελθόν και κάνουν σχέδια για το μέλλον όσο έρχονται αντιμέτωπες με το παρόν...

Ποιο είναι το νόηµα της ύπαρξης, και σε τι περιπέτειες µας βάζει η ζωή για να απαντήσουµε στο παραπάνω ερώτηµα; Πόσο διαφορετικοί είµαστε οι άνθρωποι, αλλά και πόσο όµοιοι, κατά βάθος; Πόση αλήθεια κρύβεται στον µύθο και πόσο ψέµα στην πραγµατικότητα; Μια συνηθισµένη σύγχρονη ελληνική οικογένεια που ζει στα Ιωάννινα, κάνει τη δική της διαδροµή και στην πορεία της έρχεται αντιµέτωπη µε τον Θεό, τον έρωτα, τον θάνατο...

Εκείνες οι χάλκινες βέρες θα καθόριζαν τη μοίρα ολωνών! Ιδίως του Φάνη...

Μέχρι πού θα έφτανες για τη φιλία; Μπορείς να βάλεις τον κολλητό σου σε μια ξεσκέπαστη Mercedes Benz 250 CE του ΄΄67 για ένα ταξίδι ζωής; Θα μπορούσες να του πραγματοποιήσεις ένα όνειρο ετών, ξεπληρώνοντας όσα έκανε εκείνος για σένα χωρίς ποτέ να ζητά αντάλλαγμα; Βασίλης και Πάρης...

Μια μυστηριώδης εξαφάνιση και μια άλυτη δολοφονία...

Το "Σκιά στον Ωκεανό" είναι μια αφήγηση για τη θάλασσα και τους ανθρώπους που την αγαπούν...

Το 1950 σε μια προσφυγική γειτονιά της Δραπετσώνας ζει η Ελένη, διωγμένη από την εύπορη οικογένειά της, γιατί αψήφησε τα ήθη της εποχής και τόλμησε να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς της...

Ο επιχειρηματίας Άλκης Παΐζης βρίσκεται νεκρός στο εξοχικό του στη Σύρο...

Δεν θα έλεγα πως η ψυχολογία μου είναι στα καλύτερα της αυτό το διάστημα, μάλλον στο ναδίρ θα την τοποθετούσα...

Η Μαρίτσα είναι ένα όμορφο και γεμάτο ζωή κορίτσι...

Καπράγια, Τοσκανικό Αρχιπέλαγος, Φεβρουάριος 1914 "Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει...

Άραγε το είδωλό μας αποτελεί πάντα το πιστό μας αντίγραφο; Μήπως υπάρχουν στιγμές που επαναστατεί με μορφασμούς και σκιρτήματα, κι εμείς απλώς πιστεύουμε πως είναι κάποιο σκέρτσο του καθρέφτη μας; Πόσες φορές κιοτέψαμε σαν το κοιτάξαμε στα μάτια και ρίξαμε το βλέμμα μας αλλού; Ο Κωνσταντίνος, συγγραφέας επί χρόνια, έμαθε να βουτά την πένα του στο μελανοδοχείο των Θεών και των Δαιμόνων...

Με αυτόν τον τρόπο, άνοιγε διάλογο με τον θεό για την τύχη του κόσμου...