Όχι, δεν έχετε ανά χείρας μια ακόμη πραγματεία γύρω από τις οικονομικοκοινωνικές επιπτώσεις του 1992 -ή ορθότερα του 1993. Ούτε διαφημιστική έκδοση ή καταγγελία. Πρόκειται, απλούστατα, για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως τόπο παιγνίων: όχι πολιτικών αλλά ανθρώπινων. Τόπο διασταύρωσης βίων όπου συμπλέκονται ρουτίνα και αταξία, τυχαίο και αναγκαιότητα, έρωτας και μοναξιά, σοβαρό και ευτράπελο, το αμείλικτα λογικό και το παράλογο, δίχως πάντα να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιο είναι ποιο... Τα πρόσωπα περιστρέφονται γύρω από τα κεντρικά κτίρια της ΕΟΚ όπως τα σωματίδια γύρω από τον πυρήνα του ατόμου. Μαζί τους και ο κείμενο, που τα βρίσκει στο γραφείο, τα συνοδεύει στο σπίτι ή και τα εγκαταλείπει -οριστικά ή προσωρινά- προς τιμήν κάποιου τρίτου (ή κάποιας σκέψης), σχοινοβατώντας πάνω στη δυσδιάκριτη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Το βιβλίο πειραματίζεται. Παίζει. Όχι εναντίον του αναγνώστη. Μαζί του.