Επικεντρωμένη στην περίοδο, από την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα ως τις αρχές της δεκαετίας του 90, η παρούσα ανθολογία κάνει μία προσπάθεια να προσεγγίσει με μία ιδιαίτερη και πολύ συγκεκριμένη αντίληψη, ένα μεγάλο κομμάτι του κορμού της νεότερης αμερικανικής ποίησης. Η ποίηση αυτή, κυρίως στις δεκαετίες που ακολούθησαν τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, επηρέασε, ή καλύτερα, κλόνισε τις βάσεις της νεοτερικής ποιητικής γραφής σε παγκόσμιο επίπεδο σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν παντού έκτοτε η πλειονότητα των δειγμάτων της σύγχρονης ποίησης βαρύνεται ή έχει σοβαρά εμβολιαστεί με κάποια δόση "αμερικανισμού". Δεν θα εξετάσουμε εδώ τις ειδικές αναφορές της αμερικανικής ποίησης ή τα όποια αποτελέσματα των επιδράσεων και των απηχήσεων της, για τις οποίες εξάλλου απαιτείται ένα πρόσφορο, μεγαλύτερο βάθος μελλοντικού χρόνου, τόσο για να μην υποπέσουμε σε σφάλματα τύπου Harold Bloom, υπονοώντας τον ορίζοντα της ποιητικής γραφής στενωσιά της τυπικής παρερμηνείας ενός υποθετικού κέντρου όπου εντοπίζει κανείς το "υψηλό" μέσω ενός Μεγάλου Κανόνα, (αν και στην πραγματικότητα ο Bloom απέτυχε απλώς γιατί έναντι κάποιας "Σταθεράς" χρησιμοποίησε έναν συμφυρμό ήδη καταπονημένων και ατελέσφορων προσεγγίσεων) όσο και γιατί στην ποίηση δεν πρέπει να διάζεται κανείς. [...] (Γιάννης Λειβαδάς, από την εισαγωγή)