Η αξιολόγηση, αναμφισβήτητα, είναι ένα εγγενές και απαραίτητο στοιχείο βελτίωσης της ποιότητας ιδίως όταν αλλάζει η στόχευση και από αποτίμηση της αξίας γίνεται εργαλείο πληροφόρησης για ανασχεδιασμό και εξέλιξη. Η ετεροαξιολόγηση όμως, όπως προκύπτει από το Π.Δ 152/2013, είναι κάτι ξένο προς την παιδαγωγική διαδικασία. Εκφράζει μια μορφή "εξουσίας" που ασκεί ο αξιολογητής στον αξιολογούμενο, βασίζεται σε σχετικά υποκειμενικά κριτήρια, δημιουργεί ένα κλίμα ανταγωνισμού, ενώ παρέχει ασαφή κι ελλιπή πληροφόρηση στον ίδιο τον αξιολογούμενο για την πρόοδο του. Ένα πλουραλιστικό και συμμετοχικό μοντέλο αξιολόγησης του εκπαιδευτικού θα μπορούσε να βασιστεί στην αρχή της αλληλεπίδρασης μέσα στο χώρο του σχολείου, διατηρώντας την "αντικειμενικότητα" του μοντέλου "των φυσικών επιστημών" και την ερμηνεία των αντικειμενικών στοιχείων που αυτό δίνει, συνεκτιμώντας τις υποκειμενικές απόψεις των πρωταγωνιστών. Το σχολείο είναι ανάγκη να ανοιχθεί στον εξωτερικό κόσμο και χρειάζεται, ταυτόχρονα, να παραμείνει γοητευτικό και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.