Η "Ελένη" της Rosita Copioli είναι αφιερωμένη στην Ελένη της Τροίας και είναι ένα πολύ μοντέρνο είδος ποιητικού δράματος, στο οποίο μια φωνή αφηγηματικού μονόλογου μπερδεύεται με τα "όνειρα". Μέσα εκεί εμφανίζεται ένα πλήθος προσώπων σε διάλογο, άλλα μυθικά κι άλλα απλά αρχέτυπα: ο Αγγελιοφόρος, το Αγόρι, οι Ερινύες, ο Κάστορας, ο Πολυδεύκης, σε μια ακολουθία από το όνειρο όπου στο όνειρο υπάρχει μια δύναμη φλεγόμενη που σε περιτυλίγει. Αλλά ο πιο έκδηλος νεωτερισμός είναι ότι η φωνή που ενώνει μεταξύ τους τα όνειρα με τις σκηνές δεν είναι η φωνή του αυστηρά λυρικού ρυθμού με όλη την κλασική περιπλοκή που η Rosita Copioli είχε συνηθίσει τους αναγνώστες της στην πρώτη της εμφάνιση με το "Splendita lumina solis". Εδώ η φωνή μιλάει με σπασμένους στίχους, λυπημένους, θεληματικούς, δρόμος μιας πρόζας με πλούσιες τονικότητες μέχρι ν’ αγγίξει τον σαρκασμό, όπως τα ντελικάτα στοιχεία μελοδραματισμού του ’700. "Αγαπημένη μου / υπάρχει μια συνωμοσία εναντίον μου..." με μια έκταση του ποιητικού λεξιλογίου που περικλείει όρους όπως T.V, επιτυχία, σύνδεση ηλεκτρονική. Κι όμως η Ελένη ποτέ δεν ήταν πιο μυθολογική και αντικειμενική όπως σ’ αυτές τις εικόνες και τις λέξεις που διασχίζουν τις καταιγίδες και το φως: "Στην αγάπη δεν μπορείς να δώσεις φως, αλλά έχει ανάγκη από το φως...". Giuseppe Conte