"Τι εννοείς και πολύ ασήμι;" γρύλισε ο δίμετρος. "Τα βικτορίνια είναι χρυσαφένια". "Και ποιος νοιάζεται πια για ψίχουλα", του αντιγύρισε θρασύτατα το θρακιώτικο ψαχτήρι. "Δηλαδή", παρενέβη, δίκην πυροσβέστη, ο προφέσορας, "κι αν καλά κατάλαβα, εδώ δε μιλάμε πλέον για τις λίρες του αντάρτη, αλλά..." "Μυκηναϊκό τάφο... θολωτό και ασύλητο!" του διευκρίνισε όλος καμάρι ο Θρακιώτης. "Άκου!" βρυχήθηκε ξανά ο δίμετρος. Έδειξε με το κεφάλι του τον προφέσορα. "Αυτός κι εγώ, δεν κατεβαίνουμε κει κάτω. Τούτη η λοφοπλαγιά είναι στοιχειωμένη και δεν ενοχλούμε τον ύπνο των πνευμάτων. Τελεία και παύλα!" "Πρόβλημά σας", τον έκοψε με απρόσμενο θάρρος ο Θρακιώτης. "Εμείς οι τρεις προχωράμε! Ασύλληπτα πλούτη μας περιμένουν και δεν μένει παρά να απλώσουμε πάνω τους τα χέρια μας". Τα άπλωσαν! Δεύτερο στη σειρά λάθος...