Ήταν, βλέπεις, κοριτσάκι. Μόλις είκοσι τριών χρονών. Είναι τόσα πολλά, δεν μπορώ να τα θυμάμαι άλλο. Χρόνια προσπαθούσα να τα καταχωνιάσω μέσα μου. Τι μ έπιασε να τα ξεσκαλίσω στα σαράντα τέσσερα χρόνια μου; Φταίει η φωτογραφία πάνω στο τραπεζάκι. Κάθε φορά που τη βλέπω, το μυαλό μου χάνεται... Πάτρα, Ελβετία, Καλλιθέα, Παιανία. Περίμενα πότε θα φύγουν. Έτρεχα στο κάτω δωματιάκι να κρύψω αυτά που με βασάνιζαν, στο μπλε τετράδιο. Όπως στην εφηβεία μου, τρύπωσα στον καμπινέ να καπνίσω. Παράξενα ξύλινα στρατιωτάκια, κεφάλια από άλογα, μικρά ξόανα με στέμματα, καπέλα, τσεμπέρια, ομπρέλες, πουλιά πάνω απ τη θάλασσα. Στιγμιαίο πέταγμα η ζωή τους. Μιζέρια. Το πρόσωπό της μαραζώνει η απόγνωση, για κάτι ασήμαντο, για ένα τίποτα. Ένα τίποτα δικό σας πια. Στο χέρι σας. Ρούλα Καρακατσάνη.