Με μεθοδολογικό εργαλείο την έννοια των κοινωνικών αναπαραστάσεων, το βιβλίο εξετάζει τη διαμόρφωση και αλλαγή της νομικής έννοιας των έργων τέχνης, των μνημείων και των πολιτιστικών αγαθών στον δυτικό κόσμο και στην Ελλάδα κατά τη νεωτερικότητα και την ύστερη νεωτερικότητα. Αναλύονται οι κοινωνικοί παράγοντες διαμόρφωσης της έννοιας των αγαθών αυτών και, ιδίως όσον αφορά την Ελλάδα, η επίδραση του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, των ρομαντικών αντιλήψεων κατά την περίοδο του Όθωνα, της Γενιάς του ’30 και των αντιλήψεων της ύστερης νεωτερικότητας. Ερευνάται η αλληλεπίδραση των κοινωνικών αναπαραστάσεων με το δίκαιο και η συμβολή του δικαίου, ως κοινωνικού φαινομένου με κανονιστικό χαρακτήρα, στην υιοθέτηση και μεταβολή των κοινωνικών αντιλήψεων για τα έργα τέχνης, τα μνημεία και τα πολιτιστικά αγαθά. Διαπιστώνεται το πέρασμα του νομοθέτη από τον προστατευτισμό στην εξωστρέφεια και αναδεικνύεται ο ρόλος του δικαίου τόσο στη συγκρότηση εθνικής ταυτότητας, όσο και στην εμπέδωση της αντίληψης περί ενίσχυσης και καλλιέργειας των πολιτιστικών ταυτοτήτων με γνώμονα την επικοινωνία των λαών και την πολιτιστική διαφοροποίηση.