Μεταξύ των φιλοσοφικών αυτών κόσμων του ελληνικού πνεύματος της προσωκρατικής περιόδου, βρίσκεται ο Εμπεδοκλής. Ήταν λίγο περισσότερο επηρεασμένος από τη διονυσιακή και ορφική σκέψη και πράξη, αγγίζοντας το ανθρωπόμορφο στοιχείο με τις επιθυμίες του και τις ηθικές του αρχές μέσα σ‘ ένα τακτικό, βιολογικό και στοιχειοθετημένο κόσμο. Στις αναφορές που περισυνελέγησαν από το εμπεδόκλειο έργο βλέπουμε μια γεφυροποιό σκέψη των προγενεστέρων και συγχρόνων του φιλοσόφων και μία συγχώνευση και επανασύνταξη της φιλοσοφικής σκέψης εστιασμένης στον ορατό βιολογικό κόσμο και κτισμένης με επιστημονική και πειραματική μέθοδο. Η παράδοση λέει ότι ο Εμπεδοκλής σπούδασε ιατρική και είχε μυηθεί στα ορφικά μυστήρια στα νιάτα του. Φαίνεται ότι καταγόταν από οικογένεια πολιτικών και ο ίδιος ανήκε ιδεολογικά στους δημοκρατικούς και αναμίχθηκε ενεργά με την πολιτική. Ο Εμπεδοκλής σαν άνθρώπος της σκέψης αναφέρεται σαν γιατρός, ποιητής, ρήτορας και φιλόσοφος. Από πολλούς δοξογράφους και μελετητές περιγράφεται και σαν μάγος, τσαρλατάνος ή και θεός. Έγραφε τα κείμενα του σε ποιητικό ύφος και συνέθετε τους στίχους του, χρησιμοποιώντας την αναλογία και αναπλάσσοντας τον μύθο ή το αρχαίο "σύμβολο", με μόνο σκοπό να εξηγήσει και να συστηματοποιήσει τις απόψεις του για την προέλευση των όντων.