"Σκηνοθέτης", "κινηματογραφιστής", "realisateur": τρεις όροι σχεδόν ταυτόσημοι στην τρέχουσα γλώσσα, στην πραγματικότητα όμως προερχόμενοι από τρεις πολύ διαφορετικές, αντίθετες μάλιστα, αντιλήψεις περί κινηματογραφικής δημιουργίας. Τη φύση αυτών των όρων διευκρινίζει το βιβλίο αυτό και εξετάζει την αντιπαράθεσή τους. Η έννοια της "σκηνοθεσίας" προέρχεται από το θέατρο και επιβιώνει στο πλαίσιο μιας -πιθανής πάντα- συνθήκης καθυπόταξης της κινηματογραφικής τέχνης στον λόγο (στην αφήγηση, στο κείμενο). Οι κινηματογραφιστές ωστόσο δε σταμάτησαν ποτέ να αναζητούν τα μέσα για να ξεχάσουν αυτή την προέλευση και να επινοήσουν μια καθαρά κινηματογραφική προσέγγιση της σκηνής και του σκηνικού στοιχείου· σε σημείο ώστε η "σκηνοθεσία" κατάφερε να αποτελέσει το έμβλημα ενός κινηματογράφου που σκόπευε να "ξαναδημιουργήσει τον κόσμο με βάση τα ίδια του τα υλικά" (M. Mourlet). Τέλος, η σκηνοθεσία είναι επίσης μια τεχνική η οποία υποστηρίζεται από θεωρητικά στοιχεία και ενσαρκώνεται σε μια επικρατούσα πρακτική: ο δημιουργός αποκαλύπτει τη θεμελιώδη σχέση του με τη μυθοπλασία. Αυτό το βιβλίο αναφοράς, στο εσωτερικό του οποίου η προβληματική αναπτύσσεται με τη βοήθεια μιας όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ποικιλίας παραδειγμάτων, προτείνει στην πραγματικότητα μια ερμηνεία του φαινομένου της κινηματογραφικής δημιουργίας.