Ποίηση δεν είναι ό,τι χάνεται στη μετάφραση, όπως έχει λεχθεί. Και στη γλώσσα του πρωτοτύπου και στην αλλοδαπή έχουμε ένα ποίημα. […] Θεωρώ αυτονόητη την ιδιοτροπία των ανθολογιών. […] Προσπάθησα να συνδυάσω ποίηση και μετάφραση. Το μόνο σταθερό μου κριτήριο υπήρξε η γλώσσα. Εννοώ τα ελληνικά που μου φαίνεται ότι υπηρετούν σήμερα καλύτερα την εκπλήρωση της ποίησης σ΄΄ αυτό ή εκείνο το ποίημα. […] Στα βιογραφικά σημειώματα απέχω σκόπιμα από την αντιγραφή αξιολογικών κρίσεων, έστω και κατοχυρωμένων πια. Αποφεύγω επίσης στοιχεία που ίσως προδιέθεταν τον αναγνώστη απέναντι στο ποίημα μ΄΄ οποιονδήποτε τρόπο. Σκοπός της ανθολογίας, η ποίηση. Η Μαρία Λαϊνά ανθολογεί μεταφράσεις ποιημάτων 116 σημαντικών ποιητών του 20ού αιώνα. Στην ανά χείρας ανθολογία «συνομιλούν» ο Άρης Αλεξάνδρου με την Άννα Αχμάτοβα, ο Κλείτος Κύρου με τον Γκιγιώμ Απολλιναίρ, ο Γιώργος Σεφέρης με τον Έζρα Πάουντ, ο Ε.Χ. Γονατάς με τον Ιβάν Γκολ, ο Γιάννης Ρίτσος με τον Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι, ο Οδυσσέας Ελύτης με τον Πωλ Ελυάρ, ο Νίκος Εγγονόπουλος με τον Τριστάν Τζαρά, ο Τάκης Σινόπουλος με τον Αντονέν Αρτώ, ο Ανδρέας Εμπειρίκος με τον Αντρέ Μπρετόν, ο Πέτρος Μάρκαρης με τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Κάρολος Τσίζεκ με τον Σαλβατόρε Κουαζιμόντο, ο Χριστόφορος Λιοντάκης με τον Μίκλος Ραντνότι, ο Αργύρης Χιόνης με τον Οκτάβιο Παζ, ο Κώστας Ταχτσής με τον Ντύλαν Τόμας, η Έλλη Σκοπετέα με τον Βάσκο Πόπα, ο Άρης Μπερλής με τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ο Έκτωρ Κακναβάτος με την Τζόυς Μανσούρ, ο Τάσος Δενέγρης με τον Ιβάν Λάλιτς, ο Σωτήρης Παστάκας με τον Βιττόριο Σερένι, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ με τον Μαρκ Στραντ, ο Βίκτωρ Ιβάνοβιτς με τον Νικήτα Στανέσκου, ο Μόμα Ράντιτς με τον Αρσένι Ταρκόβσκι…