Ακούγοντάς τον να της γυρεύει εξηγήσεις, η όψη της μούχρωσε πιότερο κι από την άβυσσο της ψυχής των ανθρώπων. Η επίκρισή της που ακαριαία ακολούθησε, ατσαλένιος πέλεκυς πάνω του. «Γιατί είναι νεκρός!» ούρλιαξε αλαφιασμένη. «Γιατί του άνοιξαν μια τρύπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σπάζοντάς του το κρανίο με τα στρεβλά τους νύχια και έρχονταν πότε η πρώτη, πότε η δεύτερη, πότε η τρίτη τερατόμορφη αράχνη και του ρουφούσε λυσσαλέα τα σωθικά!» το χέρι της τον γράπωσε από το δερμάτινο μπουφάν στο ύψος του λαιμού. «Καταλαβαίνεις τι σου λέω;» τον ρώτησε με πρόσωπο κάτασπρο, θαρρείς και πέθαινε από υποθερμία. «Συνειδητοποιείς την φρίκη, την αποστροφή! Τον ρουφούσαν ζωντανό ξανά και ξανά», αποκάλυψε και τα δάκριά της φιδωτά ποτάμια στα μάγουλα, «ως που δεν έμεινε τίποτα μέσα του!» συμπλήρωσε σφίγγοντάς τον περισσότερο με το χέρι. «Όλα του τα ζωτικά όργανα, ναι, καλά ακούς, του τα πήραν βάναυσα οι κολασμένες αράχνες. Όλα τα έφαγαν μπροστά μου οι καταραμένες και ‘γω, ναι, εγώ Δημοσθένη Καρρά, έστεκα πελαγωμένη γιατί δεν ήξερα αν έπρεπε να κλείσω τα μάτια για να μην βλέπω την φρίκη ή να κλείσω τα αυτιά για να μην την ακούω!» παραδέχτηκε αναστατωμένη φέρνοντας παράλληλα στο νου τις θανατηφόρες μορφές των λυσσαλέων αρθρόποδων και ακαριαία τον ελευθέρωσε από το κράτημά της.