Ενοικεί εντός μου μια αυλή παιδική. Σαν να κράτησε ο χρόνος μια πορτούλα ανοιχτή και μυστική, να ανοίγω, να μπαίνω, να κόβω λουλούδια από τις γλάστρες, να παίζω σχοινάκι στις υγρές πλάκες. Και να αποξεχνιέμαι κοιτώντας τον ήλιο της άνοιξης. Εκεί, στις παλιές μου γειτονιές. Αυτές που μπόλιασε η καρδιά με τον μύθο. Ίσα να κοκκινίσουν και πάλι τα μάγουλα, ίσα να κρύψω ένα αχ βαθύ μέσα στο στήθος...