Αλήθεια, τι θα ήταν ο Σέμης αν δεν αρρώσταινε; Ένας απλός αγρότης, φιλήσυχος νοικοκύρης, θα καλλιεργούσε τα ελιοχώραφά του, θα φρόντιζε τα ζώα του, ίσως να είχε κάνει και οικογένεια με δυο -τρία κουτσούβελα, με λίγες καταθέσεις -ή και με καθόλου- στο Ταμιευτήριο. Δηλαδή μια από τα ίδια, ένας κοινός, καθημερινός άνθρωπος του ντορού, που θα έφευγε απ αυτή τη ζωή χωρίς να αφήσει το στίγμα του και πολύ γρήγορα θα ξεχνιόταν. Ένας άσημος Σωτήριος Κλεφτόγιαννης. Σέμης όμως που έγινε πέτυχε πιότερα πράματα: Πρώτα πρώτα, να γραφτεί ένα βιβλίο - βιογραφία του. Ύστερα να ονομαστεί μια πλατεία με τ όνομά του και, το σπουδαιότερο, να ζει αθάνατα και αγαπητικά μέσα στις καρδιές όλων. Επιπλέον, νιώθοντας σαν άρχοντας, εισαγγελέας των εισαγγελέων, βασιλεύς των βασιλέων, Αϊτός της Μάνης και σαν ό,τι άλλο αποφάσιζε, έζησε ευτυχισμένος, με μια αίσθηση ανωτερότητας και υπεροχής πάντα, ενώ ποτέ στη ζωή του δεν ένιωσε το φόβο του θανάτου όπως οι άλλοι συνάνθρωποί του, που, με το φόβο αυτό και μόνο δηλητηριάζουν τη ζωή τους καθημερινά. Ο Σέμης τρελάθηκε και καταξιώθηκε. Τυχερός!"