Τo βιβλίο αναφέρεται στον θάνατο και την απώλεια. Στη ζωή, την ευτυχία και τη δυστυχία, την ελευθερία, την αλλαγή και την ευθύνη, το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων. Μας προ(σ)καλεί να αναλάβουμε την ευθύνη και τη φροντίδα του εαυτού μας την ώρα που πενθούμε αλλά και να στηρίξουμε τα παιδιά στο δικό τους θρήνο. Η συγγραφέας ευελπιστεί να μας εξοικειώσει με την ιδέα ότι ήρθαμε σ αυτόν τον κόσμο εφοδιασμένοι με την ικανότητα να πενθούμε για τις απώλειές μας και δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να το κάνουμε. Μας προτρέπει να επιλέξουμε, συνειδητά, αν θα θρηνήσουμε με τον δικό μας τρόπο ή θα αποδεχθούμε, παθητικά, αυτόν που η κοινωνία μας ζητά. Ζούμε σε μια κοινωνία που μας αποτρέπει από το να πενθήσουμε και να θρηνήσουμε, μια κοινωνία που μας επιβάλλει να μην εκφράζουμε ανοιχτά τα συναισθήματά μας, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Μας ζητά "να προχωρήσουμε" και να "συνέλθουμε" και κατά προτίμηση αυτό να το κάνουμε γρήγορα. Ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε. Μιλώντας για τον θάνατο, αναγκαστικά, η προσοχή μας θα στραφεί στη ζωή. Θα θέσουμε στον εαυτό μας ερωτήματα σημαντικά και θα συνειδητοποιήσουμε ότι η ικανότητά μας να θρηνούμε ταυτίζεται με την ικανότητά μας να αγαπάμε. Θα ταξιδέψουμε μαζί στη χώρα του Παράδοξου για να συμφωνήσουμε, τελικά, ότι η συμφιλίωση με το πένθος και την απώλεια είναι μια απαραίτητη διαδικασία που θα φέρει απροσδόκητα "δώρα" σε μας και τους γύρω μας.