Ήδη από τις πρώτες του δημοσιεύσεις, ο Γέητς εντάσσει τον εαυτό του ως συνεχιστή της παράδοσης των μεγάλων μεταφυσικών ποιητών της αγγλικής γλώσσας. Ξεκινώντας από τον Μπλέηκ, τον Σβέντενμποργκ και τους νεοπλατωνιστές, ο ποιητής θα περιπλανηθεί σε μια σειρά από μυστικά τοπία, αντλώντας σκέψεις και εικόνες, από διαφορετικές κουλτούρες, μυθολογίες και παραδόσεις. Και αν στα πρώτα του κείμενα, ο συγκρητισμός αυτός γίνεται ορατός ως ένας μωσαϊκός συνδυασμός, όπου οι διαφορετικές επιρροές είναι εμφανείς ταυτόχρονα, στην περίοδο της ωριμότητάς του θα καταφέρει να αποδώσει, με τους όρους μιας συγκροτημένης λογοτεχνικά σύνθεσης, μια μεταφυσική που περιέχει όλες τις μεταφυσικές, ένα ενιαίο σώμα και ένα όραμα συλλογικό, βγαλμένο από την ανθρώπινη ψυχή του κόσμου. Οι ρυθμοί, οι τόνοι και η μουσικότητα των στίχων του, ένα σπάνιο επίτευγμα λυρισμού και ποιητικής ουσίας, διηγήθηκαν με τρόπο μοναδικό το καλλιτεχνικό του σύμπαν: η ιρλανδική μυθολογία, ο θεοσοφισμός και η μεταφυσική, που αργότερα μετατράπηκαν σε προσωπική φιλοσοφία και εσωτερικό σύστημα, η ταυτότητα και η προσπάθεια της Ιρλανδίας για ανεξαρτησία, αλλά και συμβάντα της καθημερινής ζωής, όπως ο απελπισμένος έρωτας, η αγωνία του ανθρώπου μπροστά στη φθορά, η αισθητική ανάταση και η σχέση του ανθρώπου με τη φύση αποτέλεσαν ψηφίδες ενός πολλαπλού -πλην όμως, συμπαγούς- έργου, ταυτόχρονα.