Θα `θελα να κραυγάσω αλλά δεν λέω τίποτα. Πάντα καταφεύγω στο πίσω μέρος της σκηνής. Αλλά μια μικροσκοπική νιφάδα χιονιού δεν δείχνει κανένα φόβο — έχει λιώσει μέσα στο χώμα αιώνες κι αιώνες. Πώς και πού βρίσκει τη θέληση; Δεν φοβίζουν τα βράχια, ο άνεμος, μήτε η βροχή. Κι όμως υπάρχουν ακόμα βαριά πόδια που μπορούν να σπάσουν ένα κεφάλι στο χώμα. Φλέγομαι. Η καρδιά μου ολόφλογη. Η μέρα της κρίσης κατακαίει το κρύσταλλο της ψυχής μου. Μα Θεέ μου ένα μόνο θα `θελα: να `χα τουλάχιστον του κρύσταλλου την αντοχή.