"Τάφος με θέα, ο τάφος του Ποιητή", μου είπε, "Τι όμορφος νεκρός ο ποιητής των αιώνων!!" - Ω Αναστασία, τώρα που εκείνος ηττήθηκε, τώρα που εκείνος χάθηκε απ εμπρός μας, ω, Αναστασία, καλή μου εσύ, πόσο φοβάμαι! Όσο κι αν αισιόδοξα πορεύομαι μέσα στο σύμπαν, πόσο φοβάμαι για το γήινο μέλλον των παιδιών!! Πόσο φοβάμαι μέσα στο πλήρως μολυσμένο από τους υπανθρώπους γήινο περιβάλλον!! Η Αναστασία με φίλησε τρυφερά... - Μη φοβάσαι, ορέ. Εγώ, Άνθρωπος ΘεοΔιάβολος ήδη είμαι! μου είπε. Κουβαλητές πολιτισμού καινούργιου εμείς θα γίνουμε. Στην επόμενη ανθρωπότητα, όλα απ αρχής θα γίνουν. Θα οδηγήσουμε στην υπερποίηση τον κόσμο. Ο Ντέρακ στην πέρα γωνία του μηδενός, απέναντι από τον τάφο των ποιημάτων, έκλαιγε, κρατώντας στα χέρια ανενεργή προς ώρας τη μεγαλειώδη εξίσωσή του. - Κλαίει ο Θεός, είπε η Αναστασία και δάκρυσε κι αυτή. Την αγκάλιασα και φύγαμε προς αναζήτηση σπηλαίου. Ένας Ποιητής, ένας επιστήμονας, μια κουκουβάγια, ένας σκύλος, ο όφις και ο χαφιές, ο κύριος Κούφιος κι ο Ασβός ο Βρομερός, ο νανολαός κι άλλοι πολλοί καλοί και κακοί, όλοι μαζί ζουν αρμονικά σ ένα ανάλγητο κράτους δικαίου, που διαθέτει μπουλντόζες πολλές για την επιβολή του Νόμου. Ο Ποιητής παλεύει το κράτος φτιάχνοντας το εμβόλιο κατά των αναγκών κι ο επιστήμονας υλοποιεί τη μεγαλειώδη εξίσωσή του πάνω στους άθλιους, μετατρέποντας το χώρο τους σε χρόνο. Παρ όλ αυτά το ανάλγητο κράτος επικρατεί. Επιτίθεται στους φέροντες καινά δαιμόνια. Μετατρέπει το σπίτι σε τάφο. Ευτυχώς που το σπίτι είχε θέα. Κι έγινε ένας πανέμορφος τάφος. Με απέραντη θέα προς τη μηδαμινότητα του σύγχρονου πολιτισμού, αλλά και με πολλήν ελπίδα για αναγέννηση μετά από την αυτοκαταστροφή του...