Ο Λόνγκλεϋ, μαζί με τον νομπελίστα Seamus Heaney και τον "αιρετικό" Derek Mahon αποτελούν την "τριάδα" της σύγχρονης ιρλανδικής ποίησης. Αν και εμφανίστηκαν μαζί στα γράμματα, η ποίησή τους διαφέρει αισθητά. Ενώ του Χήνυ υποβάλλει με την πυκνότητα -για άλλους, ερμητικότητα- και τις αναγωγές της στο μυθολογικό κελτικό παρελθόν, και του Μάχον εντυπωσιάζει με την ορμητικότητα και το λεκτικό σφρίγος της, του Λόνγκλεϋ συγκινεί και σαγηνεύει με τη στοχαστική διαύγεια και την απουσία κάθε ρηχού συναισθηματισμού, επιτήδευσης ή αυτάρεσκης προκλητικότητας- στην οποία ενέδωσαν αρκετοί ομότεχνοί του, λόγω και των πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν για χρόνια στη Β. Ιρλανδία. [...] Το έργο του Λόνγκλεϋ έχει για τους Έλληνες αναγνώστες ένα ειδικό ενδιαφέρον, αφού η ραχοκοκαλιά πολλών ποιημάτων του είναι η "Οδύσσεια". Βέβαια και ένας άλλος Ιρλανδός συγγραφέας, ο James Joyce, ανέτρεξε στην "Οδύσσεια" για να οικοδομήσει το δικό του συγγραφικό αρχιτεκτόνημα, αλλά το δικό του εγχείρημα, όπως γνωρίζουμε, ήταν εντελώς διαφορετικό και άλλης τάξεως. Πολλά από τα ποιήματα του Λόνγκλεϋ που επέλεξα να αποδώσω στα ελληνικά είναι ελεύθερες μεταφράσεις από το αρχαίο πρωτότυπο, που ο ποιητής παράλλαξε ώστε να αποτυπώνουν τις δικές του ποιητικές αναζητήσεις. [...] Χάρης Βλαβιανός