Η συλλογή της Χρυσής Τζιόβα-Δρόσου «Το χωριό που δάκρυσαν και οι πέτρες. Μαρτυρική Μουσιωτίτσα», αποτελεί ένα γραπτό μνημείο μεγίστης αξίας. Αντλεί έμπνευση από τη ναζιστική σφαγή και την τραγική ιστορία της Μουσιωτίτσας (25 Ιουλίου 1943, 153 νεκροί, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά), συνδυάζοντας ποιητικό λόγο και ιστορική τεκμηρίωση. Ο αναγνώστης έχει μπροστά του όχι μόνο στίχους, αλλά και φωτογραφικό υλικό, ιστορικά στοιχεία και επιμνημόσυνες αναφορές. Η ανάγνωση γεννά πόνο, αλλά και περηφάνεια: πόνο για το ανείπωτο κακό, περηφάνεια για τη δύναμη της ενθύμησης και της εναντίωσης. Έτσι, η συλλογή λειτουργεί ως λογοτεχνία και ως ιστορικό τεκμήριο.