Ο Μπάμπης Στάικος σε αυτή την Ανθολογία ποιημάτων του επιλέγει να δημιουργήσει μια εικονοποίηση εκ του αφηρημένου, ενόσω ο αναγνώστης επιχειρεί να αποδομήσει τις ρηματικές εικόνες των ποιημάτων του ώστε, ο χρόνος και ο τόπος να προκύπτει ως ενέργημα πράξεων, ως αποτέλεσμα συνειδησιακής ροής και εσωτερικού χρόνου αποκάλυψης, στην απόπειρα να ιδωθεί το ποιητικό αντίκρυσμα μέσα από μια δυστοπική πραγματικότητα. Ο ποιητής σκάβει βαθιά μέσα στα άδυτα του ασυνείδητου με ένα λυρικό τρόπο γραφής και ταυτόχρονα εισάγει τον αναγνώστη στην δυσανεξία της σημερινής κοινωνίας.