Το καταθέτω εξαρχής: ο Αλέξανδρος Ίσαρης είναι ένας καθολικός δημιουργός, ένας poeta universalis, που θυμίζει έντονα τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης...
Ξεκινώντας την ανίχνευση του ποιητικού κόσμου του Λευτέρη Ξανθόπουλου, αναπότρεπτα, ανακαλώ τη μνήμη του, τον παλμό της φωνής του όταν μιλούσε για ποίηση, την ένταση του βλέμματός του στο άκουσμα ενός ακέραιου στίχου,
Με έντονους τους αλγεινούς κραδασμούς της ιστορίας της Κύπρου, τα διηγήματα της συλλογής Ούτε στη Διακοσμητική Τσαγιέρα, αφηγούνται προσωπικές ιστορίες γυναικών που μέσα από τις φαινομενικά μικρές ανησυχίες τους μάχονται τον όλεθρο και την απώλεια...
Πώς ξεκινάει ένας έρωτας και πού καταλήγει; Η ιστορία ενός ζευγαριού –από τη στιγμή της γνωριμίας και τον πρώτο ενθουσιασμό, μέχρι την προδοσία, τις συνεχείς προστριβές και το τραγικό τέλος– αποτυπωμένη σε 41 ποιητικά στιγμιότυπα τα οποία λειτουργούν άλλοτε προφητικά, άλλοτε σαν οδοδείκτες, για να καταλήξουν σε μια πικρή διαπίστωση του αναπότρεπτου...
Πολλοί συγγραφείς έχουν γράψει τι πιστεύουν ότι συνέβη -ή τι θα έπρεπε να είχε συμβεί- στο Βιετνάμ, αλλά ο Henry Kissinger ήταν εκεί, στο επίκεντρο των γεγονότων, συμμετείχε στη λήψη όλων των αποφάσεων, από τις εκτενείς και εξαντλητικές διαπραγματεύσεις με την αντιπροσωπία των Βορειοβιετναμέζων, μέχρι και την οριστική απεμπλοκή της Αμερικής από τον πόλεμο...
«Γνώση τη λεν κι αυτή! Ποιος θα τολμήσει το πράγμα να το πει με το όνομά του; Οι λίγοι που γνώρισαν κάτι τι απ’ αυτά, που ήταν μωροί και την καρδιά τους δε φίμωσαν, μα σκέψη κι αίσθημα στον όχλο φανέρωσαν, πέθαναν πάντα στο σταυρό και στη φωτιά», λέει ο Φάουστ του Γκαίτε...