«Εδώ και περισσότερο από είκοσι χρόνια που γράφω θεατρικά έργα, μου φαίνεται πως πάντα το σκεφτόμουν αυτό λίγο ή πολύ, παρόλο που δεν το διατύπωνα πάντα με τόσο επιγραμματικό τρόπο (κάτι για το οποίο ζητώ συγγνώμη από εκείνους που με άκουσαν μερικές φορές να ρητορεύω επί μακρόν κατά το διάστημα αυτών των είκοσι-τριών χρόνων...
Ο Μπερνάρ Μαρί Κολτές άφησε ένα πλήρες και ολοκληρωμένο έργο, ικανό να διασφαλίσει τη μετάβαση από ένα νεκρό θεατρικό τοπίο στην αναβίωση του θεάτρου και πιο συγκεκριμένα από την παρακμή των θεατρικών μορφών στην αναγέννησή τους...
Τι είναι αυτό που ενώνει την παράδοση με τη λογοτεχνία; Πώς θαύμασαν τη λαϊκή σοφία και την έκφρασή της οι ποιητές μας; Πώς θάμπωσαν από τα έθιμα της συμφοράς; Πώς μοιράστηκαν τη χαρά από εκείνα της γλυκύτητας της νιότης; Τι ρόλο έπαιξε η φύση στην έμπνευση του Σικελιανού; Πώς βιώνουμε το μοιρολόι μέσα στους στίχους του Ελύτη; Τι σημαίνει ξενιτιά για τον Βρεττάκο; Πώς ο Σεφέρης γονάτισε μπροστά στο σολωμικό έργο; Πού συναντιούνται η Κύπρος με την Κάρπαθο; Με ποια λαογραφικά σχήματα μπόλιασε τις τραγωδίες του ο Καζαντζάκης; Γνωστή για το συγγραφικό της έργο (“Νεοελληνική Λογοτεχνία Α΄΄ και Β΄΄”, “Ποίηση και Διδασκαλία”, “Έρευνα στη δημοτική μας ποίηση”) αλλά και για τη “μυσταγωγική” διδασκαλία της (Ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών) η Μαρία Μιράσγεζη άφησε μία παρακαταθήκη από άρθρα για το δημοτικό τραγούδι σε αντιπαραβολή με τη δόκιμη ποίησή μας...