Η απόπειρα για τη θεωρητική/φιλοσοφική θεμελίωση της ανάλυσης λόγου ως μεθοδολογίας των κοινωνικών επιστημών αναπόφευκτα οδηγεί στην ενασχόληση με κρίσιμα θεωρητικά ζητήματα που αναφαίνονται επιτακτικά στη σύγχρονη σκέψη. Τα περισσότερα από αυτά προκύπτουν στον λόγο του ευρύτατου και αενάως πολυδιασπώμενου διανοητικού ρεύματος που καλείται "μεταδομισμός" και που συχνά υπάρχει η τάση να συγχέεται με τον "μεταμοντερνισμό". Ένα από αυτά τα ζητήματα είναι ίσως το μόνο που δεν εμφανίζεται άμεσα -ως προς τα πρώτα του σκέλη- στο βιβλίο του Κύρκου Δοξιάδη, αν και υφέρπει στην προβληματική του απ άκρου εις άκρον: Με την εμφάνιση και επικράτηση του μεταδομισμού, οι όροι με τους οποίους εκφράζονται οι θεωρητικές/φιλοσοφικές διαμάχες στις κοινωνικές επιστήμες τείνουν σε τεράστιο βαθμό να επικεντρώνονται γύρω από το δίπολο ορθολογισμός/ανορθολογισμός, ή το περίπου ομόλογο αντισχετικισμός/σχετικισμός, έστω και αν δεν αποδέχονται πάντοτε οι αντιμαχόμενες τάσεις την ένταξή τους σε κάποια από τις πλευρές των διπόλων. Κρίνοντας και τα δύο διλήμματα αποπροσανατολιστικά, ο συγγραφέας επαναπροσεγγίζει ένα διακύβευμα που εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται παρωχημένο, και που σίγουρα δεν μπορεί να αναχθεί σε κανένα από τα δύο προαναφερθέντα: ιδεαλισμός/υλισμός.