Ο Μάρκος στάθηκε μπροστά στην βαριά πόρτα. Γύρισε στην Γκέηλ. "Είσαι σκληρή κοπέλα, το ξέρω, σε έχω δει να σκοτώνεις, αλλά δεν θα ήθελα να έρθεις μαζί μου τώρα". Εκείνη τον αγκάλιασε. "Με προσέχεις τόσο πολύ". Τον φίλησε απαλά. "Θα με μισήσεις αν φερθώ πολύ σκληρά σ αυτόν τον άνθρωπο εκεί μέσα;" την ρώτησε. "Ναι, πολύ", απάντησε εκείνη και τον φίλησε και πάλι, πιο δυνατά αυτή την φορά. "Και αν δεν σπάσει, θα του φερθείς ακόμα σκληρότερα", ψιθύρισε χωρίς να απομακρύνει το στόμα της από το δικό του, "και εγώ θα σε μισήσω ακόμα πιο πολύ". Σφίχτηκε πάνω του με όλη της την δύναμη. "Και αν πάλι δεν σπάσει, φώναξε εμένα", συμπλήρωσε. Ο Μάρκος την κοίταζε με δέος. "Έτσι θα μπορείς και εσύ να με μισείς όσο κι εγώ", πρόσθεσε χαμογελώντας. Γλίστρησε από την αγκαλιά του και συνέχισε σοβαρή: "Οι προδότες είναι χειρότεροι από τις σκατούλες που πατάς την νύχτα αν δεν προσέχεις. Χειρότεροι". Γύρισε να φύγει, επιστρέφοντας στην παλιά, παιχνιδιάρα, Γκέηλ: "Πάω να βγάλω αυτήν την αηδία από το κεφάλι μου". Τα αχνογάλανα μάτια της όμως ήταν πολύ, πάρα πολύ σκληρά.