Ξέρουμε όλοι γιατί γελάμε διαβάζοντας Αρκά. Θα γελούσαμε άραγε πριν 200 ή 2000 χρόνια; Κι ενδιάμεσα, μήπως φοβόμασταν μη χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας γελώντας; Αν η ανεμελιά είναι το κέρδος του γέλιου, τι μας νοιάζουν τα 200, 2000 ή 1000 χρόνια πριν. Αρκεί που γελάμε. Είναι όμως η ανεμελιά το μόνο κέρδος; "Η διακωμώδηση οτιδήποτε σοβαρού δεν επιτρέπει να ξεχνάμε κάθε σοβαρότητα στο ίδιο το γέλιο", γράφεται κάπου στο τέλος αυτού του βιβλίου. Γι αυτό στις τρεις ενότητές του διατρέχει την ιστορία του γέλιου, εξετάζει τη γενεαλογία όλων των σειρών του Αρκά -από τον "Κόκκορα" του 1981 ως τη "Ζωή μετά" του 2007- κι επιχειρεί να εντοπίσει την ιδιοπροσωπία και το βεληνεκές του χιούμορ του. Γελά καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, λέμε συνήθως. Ακόμα καλύτερα γελάει ο πιο διαβασμένος. Κι εξασφαλίζει τον "Παράδεισο" του Αρκά ακριβώς όπως τον άλλο: εφόσον δεν... πηγαίνει αδιάβαστος. Το γέλιο χρειάζεται τη γνώση όσο η εξουσία τη σύνεση, θα μπορούσε να είναι ο άλλος τίτλος αυτού του βιβλίου.