«Αξιοσημείωτο», είπε, «και καθ’ όλα συναρπαστικό...

Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το να βρούμε τον δολοφόνο...

«Οποιαδήποτε σύμπτωση», μονολόγησε η μις Μαρπλ, «αξίζει πάντα την προσοχή μας...

«Λοιπόν, έχω προσέξει ότι οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς είναι τελείως ανισόρροποι… καμία αίσθηση του μέτρου»...

«Διότι κάπου», μονολόγησε ο Πουαρό, ενδίδοντας σε ένα όργιο ανάκατων μεταφορών, «υπάρχει ένας ψύλλος μέσα στ’ άχυρα, και μες στον άνθρακα παραμονεύει ο θησαυρός και μ’ ένα σμπάρο θα πετύχω δυο τρυγόνια!» Η κυρία ΜακΓκίντι πέθανε – πω πω πω! Πώς πέθανε; Στα γόνατα πεσμένη, όπως κι εγώ...

Οι ελέφαντες θυμούνται, όμως εμείς είμαστε ανθρώπινα πλάσματα και ευτυχώς τα ανθρώπινα πλάσματα ξεχνούν...

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος δολοφόνος...

1960...

ΕΥΤΥΧΙΑ, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, περίμενε την πολύ πλούσια και πολύ όμορφη Μις Μπλάντις...

Το Τσάπελ Κροφτ είναι ένα γραφικό βρετανικό χωριό στην περιοχή του Σάσεξ...

«Στο Μουλμέιν, στην Κάτω Μπούρμα, με μίσησαν πολλοί άνθρωποι – ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που υπήρξα αρκετά σημαντικός ώστε να μου συμβεί κάτι τέτοιο»...

Αυτή είναι σαν τη μουσική...

Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ μάς πηγαίνει ένα αξέχαστο ταξίδι στα βάθη της ψυχής, κι έτσι επιστρέφουμε στα ηλιόλουστα τοπία του Μαζεύοντας Κοχύλια και στον έντονο συναισθηματισμό του Γυρισμού...

Στην Ανθρώπινη δουλεία, που εκτυλίσσεται από το 1885 έως το 1906, παρακολουθούμε την ιστορία του Φίλιπ Κάρεϊ, ενός ορφανού που διψά για ζωή, αγάπη και περιπέτεια...

Ένας φόνος στην ανοιχτή θάλασσα...