To ανά χείρας έργο φιλοδοξεί να φωταγωγήσει την ξεχασμένη προϊστορία του Προσωπικού Αριθμού (το 1986 ονομαζόταν «Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου», σήμερα τον απεκάλεσαν αίφνης «Ενιαίο Αριθμό Ταυτοποίησης Πολιτών») και να αποκαλύψει την εσχάτη και αισχίστη προδοσία που συντελέσθηκε την πενταετία 2020-2025 σε βάρος του ελληνικού λαού από την κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας...

Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης

Έχοντας αναγάγει την υγεία σε νέα θρησκεία και την ασφάλεια σε υπέρτατη αρχή, οι περισσότερες κυβερνήσεις της Δύσης εφήρμοσαν με συντονισμένο τρόπο υγειονομικά μέτρα για την αναχαίτιση του κορωνοϊού, τα οποία είναι πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας...

-...

Με εφαλτήριο το αρχέγονο δίλημμα της σανίδας του Καρνεάδη, στο στόχαστρο της παρούσας εργασίας τίθενται δύο από τα πιο πολυσυζητημένα "τραγικά διλήμματα" μιας μεταηρωικής κοινωνίας δυτικού τύπου και ερωτάται: Επιτρέπεται να καταρριφθεί ένα κατειλημμένο από τρομοκράτες επιβατικό αεροσκάφος που κατευθύνεται κατά το πρότυπο της 11ης Σεπτεμβρίου πάνω σε κατοικημένο κτήριο, προκειμένου να αποφευχθεί η ολέθρια για χιλιάδες ανθρώπους πρόσκρουση; Επιπλέον: είναι δικαιολογημένη η χρήση "σωστικών βασανιστηρίων" εις βάρος ενός τρομοκράτη, προκειμένου να αποκαλύψει σε ποιο σημείο έχει τοποθετήσει μια ωρολογιακή βόμβα που από στιγμή σε στιγμή πρόκειται να εκραγεί; Το Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού έχει συνδεθεί με ένα ακόμη δίλημμα, ο ένας πόλος του οποίου συνοψίζεται στο εξής ερώτημα: Να δεχόμαστε, άραγε, αδιαμαρτύρητα κάθε καινούργια απόφαση της εκάστοτε κρατικής αρχής που περιορίζει τις ελευθερίες μας και δηλητηριάζει το κράτος Δικαίου, επειδή τάχα δεν υπάρχει άλλη λύση για να είμαστε ασφαλείς, ενεργώντας έτσι ως συμβολαιογράφοι που διαπιστώνουν την μεταβολή των κυρίαρχων συσχετισμών; Ο έτερος πόλος του διλήμματος: ή, αντιθέτως, να εγκύπτουμε εμμονικά στις κλασικές αρχές του Δικαίου με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενεές επί γενεών, παραγνωρίζοντας την πραγματικότητα με τις νέες προκλήσεις και τους νέους κινδύνους που απαιτούν νέες απαντήσεις και, ενδεχομένως, χάνοντας το "καραβάνι της ζωής" που προχωράει μπροστά και δεν μπορεί να σταματήσει με την επίκληση οτιδήποτε παραδοσιακού; Η απάντηση που επιχειρεί ο συγγραφέας να δώσει στο τελευταίο αυτό ερώτημα είναι ότι για εκεί που μας πάει αυτό το καραβάνι είναι προτιμότερο να μείνουμε πίσω φωνάζοντας ρομαντικά υπέρ των δικαιοκρατικών αρχών που απεμπολούνται ή ήδη απεμπολήθηκαν....