Τα ματόκλαδά μου φορεσιές του ανέμου ανεξίτηλη σφραγίδα του αργαλειού θα υφαίνει η αγκαλιά σου τα όνειρα με ένα φιλί Παλλόμενη ρωγμή, υγρή της θάλασσας ανάσα πόρτα ανοικτή οι σκέψεις μου να δραπετεύουν να έρχονται να σε συναντούν Καλό ταξίδι αγαπημένη [Του Αποχαιρετισμού] Αγαμέμνων με ύφος παγερό και αγέρωχο καθώς των Αχαιών Αρχηγέτης ήταν, τους ξάφνιασε όλους Ενομίσατε πως Ενικήσαμεν Επειδή των Τρωών τα τείχη έπεσαν Τα δόρια, τα σπαθιά και οι μνήμες Αυτοί ανδρείοι ήσαν και εμείς επίσης....

Οι Ψυχές δε θυμούνται μα ποτέ δε ξεχνάνε Δύο σταγόνες που έσμιξαν στου Ονείρου τους κήπους Να ποτίσουν το Τώρα Όπου Αύριο να ναι Δύο σταγόνες που σμίξανε Δύο Ψυχές που Αγαπάνε ...