H πρώτη ποιητική συλλογή της νέας και ταλαντούχου Αιμιλιανής Σταυριανίδου ταράζει τα νερά με την άμεση & μοντέρνα γραφή...

Πρόκειται για ένα παραμύθι γραμμένο σε στιχάκια με ομοιοκαταληξίες...

Αυτός ο στίχος δέ χορεύει, σέρνεται...

Τα παιδιά των ΚΔΑΠ Δήμου Ξηρομέρου, μέσα από το πρόγραμμα της Αγωγής Υγείας (στα πλαίσια της Πανελληνίας Εκστρατείας του ΕΔΔΥΠΥΥ για τα Εμβόλια και τα αντιβιοτικά), ξεκίνησαν ένα δημιουργικό ταξίδι, τόσο στον κόσμο της μικροβιολογίας και των ιώσεων (θέμα του παραμυθιού είναι οι Λοιμώξεις, τα μέτρα προστασίας και η σημασία της πρόληψης μέσα από την διαδικασία των εμβολιασμών· την οποία την διδάχθηκαν ως παιχνίδι, ξεπερνώντας το φόβο που ενδεχομένως απορρέει από την διαδικασία του εμβολιασμού), όσο και στον φανταστικό κόσμο του Παραμυθιού (που μπορεί να μας διδάξει αμέτρητα πράγματα για τον πραγματικό)...

Το βιβλίο ΙΣΛΑΧΑΝΕ κυκλοφόρησε ως πρόγραμμα/βιβλίο για την παράσταση/ θεατρική εγκατάσταση από το θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, που ανέβηκε στον Πολυχώρο Πολιτισμού ΙΣΛΑΧΑΝΕ στη Θεσσαλονίκη στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος 2022, Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού...

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τις λεγόμενες «αναπτυγμένες» κοινωνίες...

«Όχι, εγώ δεν κάνω σκέιτ, όπως δεν είμαι στρέιτ...

Ένας νταλικέρης δέχεται να μεταφέρει παράνομα με το φορτηγό του, μια Σύρια, από τον Πειραιά στη Στοκχόλμη...

Ένας άντρας, μια γυναίκα, δύο εραστές από τα παλιά, συναντιούνται για να μιλήσουν, επιστρέφουν στον «τόπο του εγκλήματος» ως μια ανάγκη να εξομολογηθούν τον παρελθόντα έρωτά τους, να αποκαλύψουν την συντριβή τους μέσα από αυτόν...

Στο καφενείο του Μαραθόβουνου, ενός χωριού της Αμμοχώστου, ένας αιωνόβιος έφηβος αφηγείται με τον δικό του τρόπο την Ιστορία και τα δεινά της πατρίδας του: σκλαβιά, σκληρή βιοπάλη, Τούρκοι, Άγγλοι κατακτητές...

Ο ήλιος του μεσημεριού πρέπει να καταργηθεί...

Δύο πατρίδες, το χωριό και το νησί...

Εδώ, από την άκρη αυτής της ιστορίας… Ψάχνω κάτι να πω στους νέους ανθρώπους που έρχονται, αυτούς που θα συζήσουν με τα ρομπότ, τις έξυπνες μηχανές, και τους άλλους ανθρώπους, τους κατασκευασμένους από εικόνες ή στους σωλήνες και τους καταψύκτες...

Μικρός έβγαινα στης πόρτας το πλατύσκαλο να τηράξω την αυλή και το σοκάκι της γειτονιάς, να τηράξω και τη μεγάλη δημοσιά αντίκρα και το δασύλλιο με τα μικρά πεύκα που έκαναν ν’ αξήνουν, να ντύσουνε τη ράχη...

[…] Με αποκαλούσε μαϊμού...