Δίχως κανένας μας να το καταλάβει, η συγγραφέας τρύπωσε ανάμεσα μας, έστησε κρυφά το λογοτεχνικό και φιλολογικό αυτί της και κατέγραψε τους μικρούς «ασήμαντους» διαλόγους μας...

Η γιαγιά Φώφη αναπολεί τις δόξες της μέσα από την αχλή των ψυχοφαρμάκων, ξεχασμένη στο σπίτι στο Κερατσίνι...

Όπως και να ’χει το πράγμα, είναι φανερό πως η pin-up ντύνεται όπως ντύνεται για δυο λόγους: για να ικανοποιήσει την κοινωνική λογοκρισία μιας προτεσταντικής χώρας, που αλλιώτικα δεν θα επέτρεπε την εξέλιξη της pin-up στη βιομηχανική και ημιεπίσημη κλίμακα, και, για να εκμεταλλευτεί αυτή τη λογοκρισία και να τη χρησιμοποιήσει ως ένα ακόμη παράγοντα διέγερσης...

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είμαστε όλοι κληρονόμοι του Καμπανέλλη...

Η μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο αποτελεί ένα πεδίο με τις δικές του θελκτικές και γοητευτικές οδούς δημιουργίας και έρευνας...

Το σίριαλ Ο Πατούχας (ΕΡΤ1, 1984) δεν εκφράζει ένα ευκαιριακό πάρεργο στη δημιουργική πορεία του Αλέξη Δαμιανού αλλά αποτελεί τον ελλείποντα κρίκο στην φιλμογραφία του και μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές μεταγραφές του αφηγηματικού λόγου σε εικόνα...

Χωρίς φόβο και πάθος...

Το έργο του Νικολαΐδη σκεπάζεται από πολλαπλά στρώματα σκότους, αλλά στον πυρήνα του κρύβει αληθινή φλέβα φωτός, που δυστυχώς για το αμύητο φιλμικά πλήθος απαιτεί καθαρό βλέμμα και ελεύθερο νου για να μπορέσει κανείς να εισέλθει στο “ιερό” του...

Το έργο του Αγγελόπουλου ανήκει στην περίοδο της «δεύτερης επανάστασης του κινηματογράφου», στη διάρκεια της οποίας πραγματικά οι κανόνες της «μίμησης» και του «νατουραλισμού» εγκαταλείπονται...

Μέχρι το πλοίο και Ευδοκία, δύο μόλις ταινίες, που αργότερα θα γίνουν τρεις, με τον Ηνίοχο- όλα αυτά μέσα σε τριάντα χρόνια κινηματογραφικής πορείας, κάποιοι ρόλοι που με την ενσάρκωσή τους «έγραψε» δυνατά στο κάδρο το πρόσωπο και η φιγούρα του, μια θεατρική πορεία που χάνεται στα χρόνια του ’50 και του ’6ο: αυτός είναι ο Αλέξης Δαμιανός στην Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης, ή τουλάχιστον αυτά γνώριζα εγώ...

Ο Μπαρτελεμύ Αμενγκουάλ είναι μία από τις μεγαλύτερες θεωρητικές μορφές του κινηματογράφου, που δυστυχώς το έργο του είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα...

O κινηματογράφος είναι θέαμα ή τέχνη; Εκατόν είκοσι πέντε χρόνια μετά τον Λιμιέρ, το ερώτημα παραμένει επίκαιρο, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς τον διχασμό ανάμεσα σε μαζική κουλτούρα και υψηλή τέχνη που χαρακτηρίζει την εποχή μας...

Εστιάζοντας στη μελέτη του κινηματογράφου του φανταστικού, δηλαδή την προβολή στη μεγάλη οθόνη μιας πραγματικότητας που διαφεύγει των ορίων της αισθητηριακά αντιληπτής πραγματικότητας, όπως αποδίδεται μέσα από την οπτική του κινηματογραφικού δημιουργού, προσεγγίζουμε την προσπάθεια των σκηνοθετών που ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος να διερευνήσουν μια άλλη, πολλές φορές πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης και να δώσουν στον θεατή «μια εναλλακτική αντίληψη της πραγματικότητας»...

Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η ανάλυση, η περιγραφή και ο σχολιασμός της κινηματογραφικής παραγωγής στον ελληνικό κινηματογράφο την περίοδο 1942 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980...

Τα κόμικς, ένα πολιτιστικό προϊόν της βιομηχανικής κοινωνίας, που στηρίζεται πρωτίστως στην εικόνα και δευτερευόντως στον λόγο, είναι, ταυτόχρονα, κι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, που το διαβάζεις συνήθως σπίτι σου, για να ψυχαγωγηθείς, να χαμογελάσεις ή να ξεκαρδιστείς στα γέλια, αδιαφορώντας για τους άλλους...