Μ’ όλα αυτά απόκαμα, ζητάω ν’ αναπαυτώ στο μνήμα: να βλέπω, λέω, την αρετή ζητιάνα γεννημένη, το κούφιο Τίποτα φαιδρό με κορδωμένο βήμα, την Πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη, την τιμημένη Υπεροχήν αισχρά παραρριγμένη, τη χάρη την παρθενική ωμά ξεπορνεμένη την τέλειαν Ωραιότητα κακά εξευτελισμένη, την Αξίαν από ανάπηρην κυβέρνια αχρηστεμένη, την Τέχνη από την κρατική εξουσία γλωσσοδεμένη, τη Γνώση απ’ τη σχολαστική Μωρία περιορισμένη, την πιο απλήν Αλήθεια ηλίθια παρανομασμένη, την Καλοσύνη στην κυρα-Κακία υποταγμένη...

Στο συναρπαστικό νέο αριστούργημα του αξεπέραστου Ντάνιελ Σίλβα, ο θρυλικός κατάσκοπος και συντηρητής έργων τέχνης Γκαμπριέλ Αλόν αναλαμβάνει μια επικίνδυνη έρευνα για να ανακαλύψει τον μεγαλύτερο πλαστογράφο έργων τέχνης όλων των εποχών...

Όταν η Μορτίνα ανεβαίνει στη σοφίτα ψάχνοντας αποκριάτικα κοστούμια με τους φίλους της, βρίσκει μια καρτ ποστάλ από τους γονείς της! Ήταν από την τελευταία φορά που έφυγαν για ένα μακρινό ταξίδι...

Στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, ο Σαίξπηρ καταπιάνεται με το ερωτικό θέμα με θαμαστή μαστοριά κι ελευθερία...

Αυτή ’ν’ η αιτία, αυτή ’ν’ η αιτία, ψυχή μου· ας μην ειπώ τ’ όνομά της σε σας, αστέρια αγνά...

[…] Η τιμή με τσιγκλάει να κάνω μπρος...

[…] Η τιμή με τσιγκλάει να κάνω μπρος...

«[…] Η μετάφραση ενός τέτοιου αριστουργήματος», γράφει ο ποιητής Ν...

«Πιστεύω –αν και πολιτικός δεν είμαι, ούτε θέλω να είμαι– πως αυτό θα φέρει πόλεμο· και πιο γοργά θ’ ακούσεις πως οι λεγεώνες που είν’ τώρα στη Γαλλία, κάναν απόβαση στη άφοβή μας Βρετανία, παρά πως πλήρωσαν μια πένα...

Και σε τούτη την πρώτη του τραγωδία και σ’ όλο το έργο του Σαίξπηρ, κυρίαρχο είναι το θέμα της εξουσίας...

Σαν ήμουν ήμουν κούτσικο μωρό, με χάι χάι χάι, μ’ αγέρα και βροχή, μα ήμουν τρελό κι ανήξερο κι έβρεχε η βροχή, βροχή καθημερνά...

Εμπρός για το τσιμπούσι, γλεντήστε, ξεφαντώστε, τσουγκρίστε τα γεμάτα για την παρθενιά της, ευθυμήστε τρελά, ή πάτε κρεμαστείτε: μα η καλή μου Καίτη, αυτή θα ’ρθει με μένα...

Ο Τίμων είναι ο στενότερος συγγενής του βασιλιά Ληρ...

Στο έργο τούτο δεν βλέπουμε νέους και ηλικιωμένους, παρά ανθρώπους με το νέο πνεύμα κι ανθρώπους με το παλιό...

Θα τη λατρεύουν και θα τη φοβούνται· οι δικοί της θα την ευλογούν· οι εχθροί της θα τρέμουν σαν στάρι στο χωράφι που το δέρνει μπόρα και θα κρεμάνε τα κεφάλια τους με θλίψη· μαζί της το καλό θ’ αυξαίνει...