Ήταν ο Ελευ­θέ­ρι­ος Βε­νι­ζέ­λος αντι­μο­ναρ­χι­κός; Ή ήταν απλά οπα­δός του βρε­τα­νι­κού πο­λι­τι­κού μο­ντέ­λου; Το όνο­μά του σί­γου­ρα δεν έχει συν­δε­θεί ταυ­το­τι­κά με την Αβα­σί­λευ­τη Δη­μο­κρα­τία, όπως συ­νέ­βη με τον Αλέ­ξαν­δρο Πα­πα­να­στα­σίου ή τον Νι­κό­λαο Πλα­στή­ρα...

Πολ­λά από τα δι­η­γή­μα­τα ξε­κι­νούν με λε­πτο­με­ρή πε­ρι­γρα­φή του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, του και­ρού, των κτι­σμά­των, ως μια, ίσως, νο­σταλ­γι­κή δι­ά­θε­ση του συγ­γρα­φέα για την πα­τρί­δα του, από την οποία έλει­πε για πε­ρισ­σό­τε­ρα από είκο­σι χρό­νια...

Το οδοι­πο­ρι­κό αυτό –ας το ονο­μά­σω και έτσι– με την Αρ­κα­δία ως βά­ση, επε­κτεί­νε­ται και βρί­σκε­ται πα­ντού στον κό­σμο, σε κά­θε γω­νιά του και πέ­ρα από τα στε­νά όρια που θέ­τει ο το­πι­κι­σμός...

...Ο ιμπε­ρι­α­λι­στ...

Από παι­δί ακό­μα ζού­σε σε μι­αν «άλ­λη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα»...

«Δεν φο­βά­μαι την κρί­ση όσο υπάρ­χουν Πα­νε­πι­στή­μια»...

Σε αντί­θε­τους ρό­λους από αυτούς που τους έχου­με συ­νη­θί­σει: από τη μια ο Ιω­άν­νης Με­τα­ξάς οπα­δός της Αβα­σί­λευ­της Δη­μο­κρα­τί­ας και κα­τά δή­λω­σή του υπέρ­μα­χος του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, από την άλ­λη ο δι­αλ­λα­κτι­κός και με­τρι­ο­πα­θής Πα­να­γής Τσαλ­δά­ρης επι­κε­φα­λής των ακραί­ων και των αδι­αλ­λά­κτων, να αρ­νεί­ται να συμ­βι­βα­στεί με την Αβα­σί­λευ­τη...

Η Ευρώ­πη, αυτή η δι­α­κρι­τή ιστο­ρι­κή, πο­λι­τι­στι­κή, οικο­νο­μι­κή και δυ­νά­μει πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα, πα­ρου­σι­ά­ζε­ται εδώ στη νε­ώ­τε­ρη ιστο­ρι­κή της δι­α­δρο­μή.

Υπάρ­χει μια πα­γι­ω­μέ­νη σχέ­ση με­τα­ξύ του κλά­δου των εται­ρει­ών συμ­βού­λων και του τρό­που δι­α­χεί­ρι­σης των επι­χει­ρή­σε­ων και των κρα­τών σή­με­ρα, η οποία πρέ­πει να αλ­λά­ξει...

Στο πλαί­σιο αυτού του πο­νή­μα­τος, ανα­ζη­τή­σα­με τη δι­α­πλο­κή κοι­νω­νί­ας και κτι­σμέ­νου χώ­ρου σε μία ιστο­ρι­κή επα­να­στα­τι­κή πε­ρί­ο­δο, σε αυτήν της προ­λε­τα­ρι­α­κής επα­νά­στα­σης του 1917...

Η Ζωή του Νου, απο­τε­λού­με­νη από δύο τό­μους που εξε­τά­ζουν τη Σκέ­ψη και τη Βού­λη­ση, είναι το τε­λευ­ταίο και ίσως το κο­ρυ­φαίο έρ­γο της Χά­να Άρεντ...

Η Ζωή του Νου, απο­τε­λού­με­νη από δύο τό­μους που εξε­τά­ζουν τη Σκέ­ψη και τη Βού­λη­ση, είναι το τε­λευ­ταίο και ίσως το κο­ρυ­φαίο έρ­γο της Χά­να Άρεντ...

Ο Ιβάν Τουρ­γκέ­νι­εφ (1818-1883) απο­τε­λεί έναν από τους βα­σι­κούς πυ­λώ­νες του θαυ­μα­στού οικο­δο­μή­μα­τος της κλα­σι­κής ρω­σι­κής λο­γο­τε­χνί­ας του 19ου αιώ­να...

Η γε­ω­πο­λι­τι­κή θέ­ση της Αλ­βα­νί­ας, απο­μο­νω­μέ­νης από τα υπό­λοι­πα κρά­τη του κομ­μου­νι­στι­κού μπλοκ, και το μι­κρό της μέ­γε­θος, την κα­τέ­στη­σαν το ιδα­νι­κό «πει­ρα­μα­τό­ζωο» για να δο­κι­μα­στεί η «Επι­χεί­ρη­ση Ρολ­μπάκ»...

Η με­λέ­τη του Αιλι­α­νού ανα­δει­κνύει με ενάρ­γεια τις ανα­πό­φευ­κτες αντι­φά­σεις της ελ­λη­νι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, η οποία συ­χνά έπρε­πε να ακρο­βα­τεί ανά­με­σα στα αντι­τι­θέ­με­να συμ­φέ­ρο­ντα των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, την εκρη­κτι­κή, έως πα­ρορ­μη­τι­κή, συ­μπε­ρι­φο­ρά πυ­ρή­νων στις υπό­δου­λες ελ­λη­νι­κές επαρ­χί­ες αλ­λά και στις ελεύ­θε­ρες πε­ρι­ο­χές, την στα­θε­ρά προ­βλη­μα­τι­κή και ασύμ­με­τρη σχέ­ση της με την Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία, τους ανα­δυ­ό­με­νους εθνι­κι­σμούς των υπό­λοι­πων βαλ­κα­νι­κών κρα­τών αλ­λά και μια σει­ρά από εγ­γε­νείς αδυ­να­μί­ες που σχε­τί­ζο­νταν με την κα­κή οικο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της χώ­ρας που την είχε οδη­γή­σει σε έναν αέ­ναο δα­νει­σμό, την ανα­σφά­λεια που είχε καλ­λι­ερ­γή­σει η εν­δη­μι­κή λη­στεία κα­θώς και την επεί­γου­σα ανά­γκη εκ­συγ­χρο­νι­σμού του στρα­τού προ­κει­μέ­νου αυτός να είναι σε θέ­ση να εκ­πλη­ρώ­σει τα φι­λό­δο­ξα εθνι­κά ορά­μα­τα...