Πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ιστορίες ζωής του, η Ήρα Παπαποστόλου μας κάνει να συμπάσχουμε με τους ήρωές της που δεν είναι παρά άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

Ποίημα που δεν γράφτηκε ποτέ...

Μπορεί μία αληθινή ιστορία να διδάξει; Ο καινούργιος άνθρωπος εμφανίζεται, ας του ανοίξουμε τις θύρες...

Μέρες σκληρές και δύσκολες πολύ πέρασαν οι άνθρωποι στα χρόνια της καταστροφής της Σμύρνης...

Τόσο αντέχει η γαλήνη το «γιατί» λίγο πριν φτάσει στην κορύφωση του πόνου...

-

-

Ο Cesare Lombroso, εγκληματολόγος του 19ου αιώνα, κρατώντας το κρανίο ενός εγκληματία στα χέρια του, είπε πως το κρανίο αυτό τον ταξιδεύει σε μια πεδιάδα φωτισμένη από έναν φλογισμένο ουρανό και του αποκαλύπτει τον τύπο του εγκληματία...

Κράτα μου το χέρι και διώξε όσα μας μαυρίζουν το τοπίο Ζωγράφισέ μου ένα ελπιδοφόρο ηλιοβασίλεμα Πέρα από τη βοή της πόλης Εκεί που οι ψυχές μας αντικρίζουν τα όνειρά μας

Στις εποχές που διανύουμε οι εικόνες και οι πληροφορίες που μας κατακλύζουν σχεδόν μας επιβάλλουν να τρώμε τις σάρκες μας, με αποτέλεσμα να μας εθίζουν σε έρωτες σκληρούς και εκδικητικούς...

Ένα διαφορετικό λιοντάρι που δεν θέλει να τρώει κρέας, αλλά χορτάρι και ρίζες δέντρων, προσπαθεί να βρει φίλους, όμως όλα τα ζωάκια μόλις τον βλέπουν φοβούνται και φεύγουν...

-

-

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μακρινό χωριό ζούσαν κάποιοι άνθρωποι, που δεν ήξεραν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και το σωστό από το λάθος...

Μια μικρή ιστορία από τις Ινδίες, για έναν σκληρό πατέρα, ένα αγόρι και έναν ελέφαντα...