Ο Μανολίτο Γυαλάκιας, όπως τον ξέρουν όλοι στη γειτονιά του το (Άνω) Καραμπαντσέλ, είναι ένας μικρός πολυλογάς που ζει με τους γονείς του, τον παππού Νικολάς και τον μικρό του αδελφό, το Βλαμμένο, και που δεν χάνει ευκαιρία να πει τη γνώμη του για ό,τι του συμβαίνει...

«Είσαι» του είπε «το πορτρέτο σου χωρίς το φως να απλώνεται στον πίνακα χωρίς την αμεροληψία του ζωγράφου Είσαι το ποίημα της στιγμής που απλοποιήθηκε σ’ ένα βιβλίο Η βιβλιοθήκη είσαι και τα γηρατειά μαζί Συμπέρασμα ανύπαρκτου συλλογισμού ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα»...

Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, η καθημερινή ζωή στο (Άνω) Καραμπαντσέλ μπορεί να μοιάζει φυσιολογική και συνηθισμένη...

Πέραν του ενδιαφέροντος που έχουν αυτά καθ’ αυτά τα στοιχεία που καταγράφουν την ομηρία των Ελλήνων αξιωματικών στα φασιστικά και στα ναζιστικά στρατόπεδα (1941-1945), ταυτόχρονα, έμμεσα, φωτίζουν και πλευρές της ελληνικής ιστορίας, όπως εκείνες που αφορούν την εμπλοκή του σώματος των αξιωματικών στην πολιτική ζωή της χώρας προπολεμικά, αλλά και μεταπολεμικά, με ολέθρια κατάληξη την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας το 1967...

Τέλος του Β΄ Παγκόσµιου πολέµου, σε µια εγκαταλειµµένη ιταλική βίλα...

«Ταχυδακτυλουργοί, Αμβρόσιε, αυτό είμαστε μονάχα» του επαναλάμβανε ασταμάτητα...

Το φως του δύοντος ηλίου, διαθλώµενο στο τζάµι του παραθύρου, έβαφε µε µια ελαφριά κοκκινωπή πατίνα τον τεράστιο καµβά· σαν να είχε κιόλας αρχίσει, προτού καν πάρει την τελική του µορφή, να αιµορραγεί...

The book addresses an audience with no prior knowledge of the intricacies of translation practice and allows a rather pervasive view into issues arising in the study of translation...

ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ 1 (Ν’ αρχίσω, είπα): Ν’ αρχίσω, είπα, έναν νέο κύκλο Έστω σπείρα έστω έλλειψη: ας διαλέξω Τρεις ιστορίες να διαπλέξω –μια από παραβολές, μια από ίσκιους, μια πιο δύσκολη– Στην πρώτη Θα έβγαινα Τρίτη πρωί στην πόρτα με βροχή Δρόμοι υγροί σαλιγκαριών Ποιος ξέρει ποιον θ’ ακολουθούσα Θα απομακρυνόμουν όσο άντεχα Χωρίς προοπτική Θα μ’ έχανε το δάσος Θα ’χανα το σανδάλι μου σε φτέρες προϊστορικές Μνήμη φωλιά σκορπιών θα σκόρπιζε η θνητή μου φτέρνα Θα έτρωγαν τα πετεινά του ουρανού τα ψίχουλα απ’ τα λόγια μου Μόνο στροφές για την επιστροφή Και θα ’χε γίνει πια η πόρτα υποβρύχια: Ή θα καταδυόμουν Ή θ’ άνοιγα μαύρη ομπρέλα και θ’ ανέβαινα στη δόξα...

ο Σικελικό ειδύλλιο δεν είναι ειδύλλιο...

Αθήνα, Οκτώβριος 1989...

Η Ελένη Δικαίου επανέρχεται με ένα νέο εφηβικό μυθιστόρημα το οποίο περιέχει υπερφυσικά στοιχεία και μια κλιμακωτή δράση που δανείζεται στοιχεία θρίλερ, κρατώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος...

Αφηγείται µια σχεδόν εκατόχρονη γυναίκα από την Ήπειρο...

Μαδρίτη, 1980...

Είναι νύχτα στο λιμάνι της Λισαβόνας...