«…Όταν ο Καζαντζής επέστρεψεν από την χαράδραν … ήσαν τα χέρια του γεμάτα αίματα, ήτο ταραγμένος και αφού εκάθησεν εφώναξε “συναγωνίστριες φέρτε μου νερό”, όταν δε του επήγε νερό η μάρτυς της είπεν “σαν την καρδιά του Παϊπάη δεν έχω ιδή άλλην, μου είπεν ρίψε μου και το τελευταίο βόλι και ας έχει ζωή το παιδί μου ο Ιωάννης και οι φίλοι μου, που θα με εκδικήσουν”» Από το 1943 μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, η κατάρα του εθνικού διχασμού επέστρεφε οδηγώντας τον τόπο στην καταστροφή του Εμφυλίου...
Στο βιβλίο “Αντάρτικα Λημέρια” παρουσιάζεται η αγωνιστική δράση του οπλαρχηγού Αντώνη Πατεράκη στην Εθνική Αντίσταση Κρήτης, με την ομάδα του Αρχηγού καπετάν Βασίλη Πατεράκη και των συνεργατών τους στις Σελινιώτικες Μαδάρες...
Στο βιβλίο αυτό ακολουθώ την πορεία μιας τακτικής μεραρχίας της Βέρμαχτ, η οποία δημιουργήθηκε το 1941 στη Βιέννη και έδρασε στη Σερβία και την Πελοπόννησο...
Ο Θέμος Κορνάρος περιγράφει μια σχετικά άγνωστη περίοδο της ζωής του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, την περίοδο που είναι ακόμα στην Κρήτη, τη δράση του στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου και την ηρωική του στάση όταν του προτάθηκε να μην εκτελεστεί μαζί με τους 199 συγκρατούμενούς του και να μπει κάποιος άλλος κρατούμενος στη θέση του, όμως εκείνος αρνήθηκε...
Πρόκειται, αναμφίβολα, για την κορυφαία μορφή της Εθνικής Αντίστασης στα χρόνια της φασιστικής κατοχής και για μια από τις μεγάλες φυσιογνωμίες της νεοελληνικής ιστορίας, που αγαπήθηκε και εξυμνήθηκε όσο κανείς άλλος εκείνα τα χρόνια, αλλά, συνάμα, μισήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανένας άλλος...
Έγραψαν για τον πατέρα μου, τον Καπετάν Μπάρμπα Θόδωρο (ΤΣΑΚΙΡΙΔΗΣ ή ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ), όσοι συγγραφείς έχουν ασχοληθεί ιστορικά με την Εθνική Αντίσταση κατά της Βουλγαρικής κατοχής στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη...