Ένας τροπικός τυφώνας, ένα ζευγάρι χιμπατζήδες που θα χωριστούν με βάναυσο τρόπο, ένας μηχανικός, απογοητευμένος από την καριέρα του και καταπιεσμένος από τον πληθωρικό πεθερό του, και ο παλιός του καθηγητής, φόβος και τρόμος στα αμφιθέατρα και υπεύθυνος, κατά την άποψη του πάλαι ποτέ φοιτητή του, για κάθε κακοδαιμονία που στοιχειώνει έκτοτε τη ζωή του, θα συναντηθούν σε έναν τρελαμένο μεξικάνικο αυτοκινητόδρομο, προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο απ’ τον τυφώνα...
…Γι’ αυτό θεώρησα ότι δεν έχει νόημα να αφηγηθώ στο ποίημα έναν συγκεκριμένο μύθο, δηλαδή να εξιστορήσω μια συγκεκριμένη ιστορία που μπορεί εύκολα να διαβαστεί στα εγχειρίδια, αλλά να εκμαιεύσω από τον μύθο αυτό που χρειάζεται ο σύγχρονος κόσμος μας ως όραμα της πραγματικότητας ή ως ηθική συμπεριφορά… κάθε πρόσωπο παρουσιάζει το κομμάτι που είναι πιο κοντά στη δική μας θεώρηση του σύγχρονου κόσμου...
Η συγγραφέας, ύστερα από συστηματική και πολυετή έρευνα, παρουσιάζει τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε τρεις διαστάσεις: τον άνθρωπο, τον ποιητή και τον δραματουργό...
Μια βραβευμένη ποιητική συλλογή [Διεθνές βραβείο Juan Rejano-Puente Genil, 2019] του ισπανού ποιητή José Daniel Espejo το οποίο φέρνει τον αναγνώστη, μέσω ποίησης, αντιμέτωπο με το δράμα του αυτισμού: «Όταν διαβάζουμε βιβλία όπως το Οι λίμνες της Βόρειας Αμερικής [Los lagos de Norteamérica], ένα είδος ανομολόγητης ντροπής εκμηδενίζει κάθε άλλο συναίσθημα: τα κείμενα του Χοσέ Ντανιέλ Εσπέχο επιτίθενται χωρίς να το επιδιώκουν επειδή είναι από μόνα τους μια επίθεση του ποιητή στον εαυτό του...
«Το σώμα πριν το ρούχο» δηλώνει ο ήρωας του Ένα ποτήρι οργή, καθώς αφηγείται όσα συμβαίνουν κάποιο πρωινό μετά από μια ερωτική νύχτα, όταν η φαινομενική αρμονία ανάμεσα σ’ εκείνον και στη σύντροφό του ξαφνικά διαλύεται...
Γραμμένο στη δεκαετία του 1960, το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα, που κατέχει κεντρική θέση στην πορτογαλική λογοτεχνία, σκιαγραφεί με καθαρότητα, λιτότητα και τόλμη την κοινωνία του ευρωπαϊκού νότου...
Με μια λέξη που δεν απαντάται στο βιβλίο διαλέγει να τιτλοφορήσει το μυθιστόρημα που του χάρισε το Βραβείο Dashiell Hammett 2007 ο Λεονάρδο Ογιόλα: Τη λέξη «chamamé» που θα μπορούσε να αναφέρεται τόσο σε μια απ’ τις τοποθεσίες στις οποίες εκτυλίσσεται η δράση, όσο και στον ρόλο που διαδραματίζει η μουσική σε όλο το έργο: Το chamamé είναι ένα είδος μουσικής και χορού της Αργεντίνικης ακτογραμμής, παρότι τα τραγούδια που «ακούγονται» στο μυθιστόρημα ελάχιστη σχέση έχουν με το συγκεκριμένο είδος...