Με μια λέξη που δεν απαντάται στο βιβλίο διαλέγει να τιτλοφορήσει το μυθιστόρημα που του χάρισε το Βραβείο Dashiell Hammett 2007 ο Λεονάρδο Ογιόλα: Τη λέξη «chamamé» που θα μπορούσε να αναφέρεται τόσο σε μια απ’ τις τοποθεσίες στις οποίες εκτυλίσσεται η δράση, όσο και στον ρόλο που διαδραματίζει η μουσική σε όλο το έργο: Το chamamé είναι ένα είδος μουσικής και χορού της Αργεντίνικης ακτογραμμής, παρότι τα τραγούδια που «ακούγονται» στο μυθιστόρημα ελάχιστη σχέση έχουν με το συγκεκριμένο είδος...
Η Νυχτωδία της Χιλής θέτει στο προσκήνιο τον Χιλιανό Σεμπαστιάν Ουρούτια Λακρουά, ιερέα και κριτικό λογοτεχνίας, μέλος του Opus Dei και μέτριο ποιητή, ο οποίος, κατά τη διάρκεια μιας νύχτας αγωνίας, προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τις κατηγορίες που ακούει και οι οποίες πιθανώς είναι μια τελευταία εκδήλωση της συνείδησής του πριν απ’ το θάνατό του...
Μια νεαρή γυναίκα ξεθάβει από τον κήπο της κάποια οστά, που δεν ανήκουν σε ζώο· ένας ζητιάνος φέρνει την καταστροφή σε μια ολόκληρη γειτονιά· μια απόκοσμη παρουσία αναζητά μια θυσία σε μια λουτρόπολη· ένα κορίτσι νιώθει φετιχιστική έλξη για τις νοσούσες καρδιές· ένας ροκάς δέχεται από τις θαυμάστριές του, μετά τον φριχτό του θάνατο, έναν φόρο τιμής που ξεπερνά κάθε φαντασία· ένας νεαρός που βιντεοσκοπεί γυναίκες που φορούν ψηλά τακούνια και ζευγάρια που κάνουν έρωτα δέχεται μια πρόταση που θα του αλλάξει τη ζωή...
Κάτοικοι ενός κτιρίου, εργαζόμενες σε ένα γραφείο, δυο ηλικιωμένες αχώριστες αδερφές, ένα άνεργο διευθυντικό στέλεχος, ένας ταξιτζής που δεν έχει καταφέρει να κάνει οικογένεια… Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι οι πρωταγωνιστές αυτών των διηγημάτων είναι «κανονικοί άνθρωποι», αλλά η τέχνη της Μαριάνα Σάντες είναι να κοιτάζει το κοινό και το συνηθισμένο από λίγο πιο κοντά, να γέρνει ελαφρά το βλέμμα προς το πλάι, για να βρει αυτήν τη λεπτή ανωμαλία που ανοίγει την πόρτα σε συναρπαστικούς κόσμους, τόσο προσωπικούς όσο και ξένους, που μας επιβεβαιώνουν ότι από κοντά, κανείς δεν είναι κανονικός...
Σήμερα, που τα μέσα μαζικής επικοινωνίας έχουν μετατρέψει την ατομική και συλλογική ιστορία σε θέαμα, η λογοτεχνία παραμένει ο προνομιούχος χώρος της υποκειμενικότητας...